Aan alles komt een eind...

De laatste week van mijn stage is ingegaan! We zijn alweer 6 weken verder sinds mijn vertrek en het lijkt nog maar zo kort geleden. Op het moment dat jullie dit lezen, ben ik waarschijnlijk net een paar dagen thuis is het normale leven weer begonnen. Ook mijn hele periode in Cambodja goed af te sluiten, volgt hier mijn blog van de laatste dagen Phnom Penh.

Zaterdag ben ik met Iris naar supermarkt gegaan en hebben we met z’n allen ontbeten op de 3e verdieping. Ik heb alleen maar aan mijn blog gewerkt en foto’s uitgezocht. Kan me nu zo aan het einde van de stage helemaal niet meer concentreren. Na de lunch ben ik met Iris naar een juwelier geweest en daarna naar de Russian Market. Het was echt super gezellig! Eerst even een cola bij de KF en daarna leuke souvenirs gekocht,
gebakken banaan gegeten en een passion fruit juice gedronken midden op de markt bij locals, super lekker! Ice Coffee geproefd, eigenlijk wel lekker! We hadden al veel ontbeten en geluncht en zaten echt super vol! De rest van de kraampjes langs gegaan en toen weer terug, op de motor! Super leuke chauffeur, met zijn drieën erop, benen aan beide kanten, is hier niet gebruikelijk als je elkaar niet kent. Dan zit je met beide benen aan 1 kant. Andere chauffeurs moesten lachen en vonden het helemaal leuk. Heerlijk ritje met een fris windje, we waren echt doorweekt!
In de avond eindelijk naar Olympisch Stadion, super grappig! Ik heb nog even mee gedanst en daarna een Sugar Cane gedronken om de dorst te lessen, een beker is toch wel te veel.
Daarna hebben we gegeten bij een heel mooi maar goedkoop restaurant. Ik wilde eigenlijk niets nemen omdat ik al zo veel op had, maar heb uiteindelijk nog een heel bord chicken fried rice op. Dat is hier toch wel een beetje mijn lievelingsgerecht.
Na het eten ben ik nog even met Iris naar het paleis gegaan om een wierook te branden voor Jen. Vandaag is het vier jaar geleden dat ze overleed en ik wilde iets bijzonders doen. Het is hier gebruikelijk een overledene te eren door wierook te branden. Ik moest nog wel even mijn slippers uit doen en drie keer bidden voor de overleden koning maar daarna kon ik even mijn eigen momentje pakken. Dat was mooi.
Op tijd naar bed en voor het eerst zonder te kletsen gaan slapen. Iris was niet zo heel lekker en was muziek aan het luisteren, ik heb het eerste hoofdstuk van 50 tinten grijs gelezen. Heel de reis zit hij al in mijn tas, te wachten tot hij eruit gehaald wordt, en mij van een hoop plezier kan voorzien. Ik denk dat het vliegtuig een mooie gelegenheid is om hem (hopelijk) uit te lezen.

Zondagochtend na het ontbijt hebben we eerst aan ons project gewerkt zodat we ’s middags nog naar de Mall konden gaan. Iris en ik wilden allebei voor een Ice Watch kijken. Het zijn leuke sportieve horloges in allerlei kleuren en aangezien ik al een nette heb, wilde ik ook wel een wat stoerdere, voor de afwisseling. Ook hier hebben we nog even mooi kunnen afdingen en later besloot ik nog terug te gaan voor een tweede. Niet voor mezelf hoor… We zijn nog even langs de andere winkels gelopen want Iris was daar nog niet geweest. De verkoopsters waren vooral met zichzelf bezig – het heetst van de dag was net geweest dus kon de make-up weer bijgewerkt worden – en besteedden geen aandacht aan ons. Als we als iets leuks zagen, was het meestal een paar maten te klein. Omdat we dorst en trek hadden, besloten we bij de BBQ Chicken wat nuggets en Cola te bestellen en terwijl we wachtten, waren we ook hier interessante objecten voor het (mannelijke) personeel. Ik kijk er al lang niet meer van op hoe ongegeneerd de mensen hier je aanstaren.
Een groepje meiden had het al een tijdje over de bioscoop en in eerste instantie had ik daar weinig zin in, maar toen we zagen dat er ook een leuke 3D animatiefilm (Rise of the Guardians) draaien, wilden we daar toch wel heen. De rest ging naar Skyfall of bleef bij het guesthouse om The Killing Fields te kijken.
Met Paulien, Francois, Faryal en Iris bij het ‘kikker’ tentje gegeten. Iris wilde kikker proeven en ook zij vond het erg lekker. Ik kon het ook niet laten nog een keer te ‘proeven’. Misschien houd ik toch niet zoveel van kikkers als ik dacht…?
Eenmaal bij de bioscoop, bestelde ik een kleine zoute popcorn. Ondanks dat ik weer best vol zat, vind ik dat popcorn hoort bij de bios. Helaas was mijn doos al leeg voor we überhaupt de zaal in konden, jammer! Ik vond het ook een beetje overdreven om nog een doos te kopen (stond wel op het punt om het te doen). De zaal was nog bijna helemaal leeg en wij waren sowieso de enige blanken. Super grappig hoe hard de
Cambodjanen lachen en wij schoten daardoor ook weer in de lach. De film was leuk en super mooi in elkaar gezet.

Maandag zjn we om half 9 met tuktuk richting dierentuin vertrokken. Een ritje van 2 uur. Al snel kreeg onze tuktuk een lekke band maar bij de eerstvolgende zijstraat konden we hem al laten repareren. Weer rijden en de tuktuk valt haast van ellende uit elkaar. Vervolgens reed de man de verkeerde straat in. Het is echt een warrige man. We kwamen in een verlaten straat in the middle of nowhere. Om de zoveel tijd stonden er arme, oude of gehandicapte bedelaars aan de kant van de weg. Hier zou ik niet graag met pech komen te staan of alleen moeten lopen.
De dierentuin is totaal verlaten op één andere groep na. We gingen in een grote kooi waar apen en een soort herten zitten. De apen waren zo brutaal nog niet maar de herten hadden in de gaten dat ze bij ons eten konden krijgen. Niet echt bij ons, maar die andere groep liep hen van alles te voeren, dus ze bleven constant achter ons aanlopen. Niet heel prettig als je je bedenkt dat zo’n gewei best hard aankomt als hij zijn kop buigt. En dat deed hij nogal eens. Toen een van die dieren mij in het vizier kreeg, kwam hij steeds dichterbij en Sofia wilde ons op de foto zetten. Af en toe boog dat dier zijn kop en sprong ik weer een stukje opzij maar uiteindelijk wist hij me te raken met zijn natte, slijmerige mond en tong, bah! Een vet slijmspoor op mijn arm, en niemand met een doekje in de buurt…
Terwijl wij doorliepen, volgden die herten ons ook door het park. Langs de krokodillen (die zaten wel veilig achter gaas) en verschillende soorten vogels. Ook liep er een olifant los maar tegen de tijd dat wij daar aankwamen, werd hij alweer naar zijn verblijf begeleid en kregen wij geen kans meer om hem te aaien of ermee op de foto te gaan. En dat was tot nu toe het hoogtepunt van de dierentuin! Vervolgens gingen we met de tuktuk (het park is te uitgestrekt en het is te heet om te lopen) naar het leeuwen en beren. Helaas waren de leeuwen niet buiten maar lagen een beetje versuft – waarschijnlijk ook van de hitte – in de opening naar hun overdekte verblijf. Jammer! Dan een poging om de beren te zien. Dat leek in eerste instantie ook nergens op uit te draaien, tot we er ineens twee zagen. Kleine zwarte neusberen die met elkaar aan het stoeien waren. In het badje, buiten het badje, zelf in een boom. De boom stond alleen best dichtbij de tralies en één sprong had gezorgd dat hij vrij kwam. Dus na een paar minuten naar de beren te hebben gekeken, werd het tijd om verder te gaan. Ik moet bekennen dat wij energie level nogal laag was die dag, dus toen de tuktuk stopte bij nog meer apen, ben ik lekker blijven zitten. We hebben nog bij de slangen gekeken, die hadden waarschijnlijk net gegeten en lagen lui om en rond elkaar achter het glas. Wat een bizar grote beesten en zo breed!
Omdat ons programma door de tuktuk-pech en de chauffeurs die weer eens eten gingen bestellen op een onlogisch tijdstip, was uitgelopen, besloten we om niet op de afgesproken locatie te lunchen, maar om dat in de dierentuin te doen. Voor degenen die dat niet wilden – er waren ook een paar mensen die zich niet helemaal lekker voelden – was er de mogelijkheid om alvast met de tuktuk naar het guesthouse te gaan.

Het was weer lekker druk op de weg dus duurde het super lang voor de eindelijk weer op bekend terrein waren. Aangezien wij nog moesten lunchen, lieten we ons bij de Lucky Supermarket afzetten. Helaas vond onze chauffeur het niet nodig om een paar minuten op ons te wachten en ging er vandoor. Het was tenslotte maar 5 minuten lopen naar ons guesthouse. Uh… hadden wij net niet ook een half uur op jou zitten te wachten toen je ging lunchen?
Gelukkig liepen we Channy tegen het lijf en belde de chauffeur gelijk weer op. Channy is de vaste tuktuk chauffeur van Peterhans en kent een hoop chauffeurs. Zij worden dus regelmatig gebruikt om ons naar plaats van bestemming te brengen.
Tegen half 5 waren we eindelijk boven en kon ik mijn lunch eten… Ook had Elianne donuts gekocht om ons te trakteren voor haar verjaardag. Helaas zat ik al vol, dus heb ik hem afgeslagen, ook niet echt iets voor mij hè?!
We hadden die dag zoveel door het stof gelopen, dat, toen ik onder de douche stond, ik die stoffige geur door de hele badkamer rook. Mijn haar leek wel touw en was erg stroef, ik heb echt wat goed te maken als ik thuis ben.
’s Avonds weer bij Kabba’s gegeten, waar ik weer een heerlijk stukje kip met pepersaus, een passion fruit juice and lemon juice op heb. Dat wordt echt afkicken straks!
Na het eten was het dan eindelijk tijd om de sprinkhanen te gaan zoeken. Iris en Francois wilden ze ook eten dus zijn we met z’n drieën richting het Paleis gegaan, daar had ik eerder al een grote kraam met allerlei ‘lekkers’ gezien. Helaas was die nergens te bekennen dus vervolgden we onze zoektocht op de boulevard. Met resultaat! Een klein, simpel kraampje met wat rieten manden vol beestjes; sprinkhanen, kakkerlakken, een soort larven en kevers. Ineens duwde de dame ons een sprinkhaan in onze hand en konden we er echt niet meer onderuit. 1…2…3! Alle drie tegelijk dat beest in onze mond en kauwen maar! Het smaakte echt goed, al moest ik niet denken aan de pootjes die ik tussen mijn tanden en in mijn keel voelde. Het was knapperig en smaakte een beetje zout, veel beter dan die slang, of spin… of spiermaag! We gaven aan dat we er wel ‘six’ wilden en voor we het wisten, werd er een hele zak vol insecten voor ons gevuld. Dat was niet helemaal de bedoeling! Dus toen maar uitgelegd dat we alleen de sprinkhanen wilden. Ondertussen kreeg Iris een kakkerlak in haar hand geduwd en aangezien ze voor de stage had besloten dat ze kakkerlak wilde eten, verdween ook dit beestje in haar mond. Francois en ik waren helemaal onder de indruk. Sprinkhanen zijn nog tot daar aan toe, maar kakkerlakken? Mij niet gezien!
Voor 1000 riel (0,25 dollar) dat zakje sprinkhanen meegenomen voor degenen bij het guesthouse die nog willen proberen. Daar heb ik er ook nog eentje op, ze zijn maar zo klein. De rest hebben we aan het personeel gegeven, die zien ze helemaal als lekkernij. Weer op tijd naar bed gegaan en heerlijk geslapen. Voor het eerst onze ventilator op de hardste stand en ondanks een beetje een dichte neus, was het een stuk aangenamer dan de vorige nachten.

Dinsdag was ik veel te vroeg wakker. Ik ben met Iris naar de New Market gegaan, waar ik nog cadeautjes voor Sofie en Lucy heb gekocht, een trui voor mezelf voor 8 dollar. Ik heb eerst over de prijs onderhandeld maar besefte daarna dat hij wel moest passen, niet erg slim. Gelukkig zat hij goed.
Eindelijk zijn we ’s avonds gaan eten bij Friends, wat we al vanaf het begin van de stage zeiden. Dat schijnt het beste restaurant in heel Cambodja te zijn. Ze serveren allemaal tapas gerechten dus wij besloten om allemaal 2 gerechtjes te kiezen, en die met z’n vieren te delen. Het was echt heerlijk!

De volgende dag heb ik na mijn ontbijt even gekeken naar mijn afstudeeronderzoek. Helaas heb ik van verschillende docenten geen reactie op mijn mail ontvangen, dus moest ik zelf maar weer verder bedenken. Daarna ben ik met Faryal naar New Market gegaan voor de muziekbox die ik nog wilde kopen en daarna hebben we nog een ‘lekkere’ Ice Coffee gekocht voor onderweg terug. Aangezien ik 2 heerlijke slokjes van Iris had gedronken, dacht ik dat ik wel klaar was voor mijn eigen beker. Niet dus, ik vond hem helemaal niet lekker. Na drie slokjes was ik het al zat. Ik ben definitief geen koffiemens!
Om 15.00 uur hebben we nog een boottocht van 2 uur gemaakt over de Mekong en Tonlé Sap rivier. Lekker op het dek gelegen in de zon en eindelijk een dorp aan/op het water gezien. Daarna ben ik met een paar meiden mee gegaan naar een winkeltje waar ze sleutelhangers hebben laten maken, dat vond ik ook wel een leuk idee dus heb ik er ook een paar besteld. Vervolgens moesten we weer snel naar Frangipania, een restaurant op het dak bij de rivier.
Ik heb er een heerlijke pizza op (die hoef ik thuis voorlopig echt niet meer te zien) en Nienke had iets heel leuks voor ons bedacht: Voor iedereen een kerstkaart die de groep rond moest en iedereen moest er een leuke herinnering aan die persoon opschrijven. Het is echt super leuk geworden!
Als afsluiting van de stage, wilden we nog stappen dus zijn we naar Heart of Darkness gegaan waar ik al eerder geweest was. Lekkere cocktail op en toen naar de dansvloer. Eerst waren er veel Westerse mensen en was eer minder leuke muziek dan vorige keer maar ondanks dat, hebben we lekker gek gedaan. Er was een meisje op haar pantoffels, een vies stel op het podium (zoals we wel vaker gezien hebben) en twee Cambodjanen die met ons wilden dansen, high fives geven en op de foto wilden. Om 02.00 waren we weer thuis en heb ik eindelijk Pim gesproken sinds een paar weken, rot internet ook hier! We hebben weer bij Chloë en Ruby in de airco geslapen, heerlijk!

De donderdag begon met het afscheid van Iris. Zij is de eerste die onze groep verlaat om nog door Vietnam te reizen. Deze ochtend kwam ik er (lekker op tijd) achter dat we gratis fietsen bij het guesthouse konden lenen. Met Ruby dus op de fiets naar de sleutelhanger winkel en supermarkt. We gedragen ons al lekker als echte Cambodjanen; gewoon oversteken, rechts inhalen en over de stoep als het verkeer niet doorrijdt. Het kan allemaal hier!
Lekker ontbeten, mijn pindakaas is op dus dat komt precies goed uit. Daarna zijn Chloë, Ruby en ik op souvenirjacht gegaan, met een super leuke tuktuk chauffeur. Eerst pinnen, toen naar de Russian Market voor 1 dollar p.p.. Hij wilde op ons wachten dus hoefden we pas later te betalen. Ik heb nog meer bakjes en armbandjes gekocht en leuke sleutelhanger zakjes voor de cadeautjes en nog een munt. Vervolgens heb ik de meiden kennis laten maken met de Passion Fruit Shake die ik via Iris ken, het was weer smullen! Daarna van de Russian Market naar winkel waar Chloë een jurk had gezien. De winkel bleek toch iets duurder dan we gewend waren dus zijn we niet eens naar binnen geweest. Van daar naar de New Market waar ik twee truien heb gekocht.
Toen terug naar guesthouse waar we de chauffeur 10 dollar hebben betaald, hij was helemaal gelukkig. Ik heb hem meteen gevraagd naar het huis van Loung Ung en hij gaat hard zoeken voor me zodat we er morgen misschien nog heen kunnen.
Aangezien ik weer te veel spullen gekocht heb, moest ik mijn hele tas weer opnieuw inpakken.
’s Avonds hebben we gegeten bij een tentje waar ik nog niet geweest ben. Daar heb ik mijn laatste Fried Rice Chicken and Egg gegeten en kregen we een cadeautje van Werie. Ik dacht dat het een plastic armbandje voor een baby was (natuurlijk!), het was gewoon een elastiekje. Daarna hebben we bij het guesthouse Syna en Nerie cadeaus gegeven voor hun baby’tje. Ik ben vroeg naar bed gegaan omdat morgen nog een drukke dag wordt.

Vrijdag
Op tijd de wekker gezet omdat deze dag nog een hoop op de planning staat. Zoals inmiddels vaste routine is geworden, begint mijn dag met een wandeling naar de supermarkt – mijn laatste wandeling naar de supermarkt, realiseer ik me. Voor de laatste keer stokbrood kopen, voor de laatste keer bij de caissières met hun kerstmutsen betalen.
Na het ontbijt zijn Elianne, Chloë en ik direct naar de massagesalon gegaan. We werden gelijk geholpen en na een uur stonden we helemaal ontspannen en relaxt buiten. Wat nu? Nagels laten doen! Maar eerst moest ik nog even een kerstcadeautje regelen, ik zat al krap in de tijd dus hoopte dat ik het nog op tijd ging redden. Terwijl de andere meiden naar binnen gingen, liep ik de zijstraat in, op zoek naar een tuktuk of motor die me naar het zaakje kon brengen. Het was nog geen 2 minuten rijden en de eerste tuktuk chauffeur die ik tegenkwam vond 1 dollar dat veel te weinig. Dat is echt veel voor zo’n roteindje! Gelukkig wilde de motor die een stukje verder stond me zelfs voor 1 dollar heen en terug brengen! Zo gezegd, zo gedaan. Na een paar minuten stapte ik ook bij de nagelstudio binnen maar helaas was er niet genoeg personeel aanwezig om ons allemaal te helpen. Om de tijd te doden besloten Chloë en ik naar de New Market te gaan (voor de laatste keer) om de laatste dingen te kopen. Heel lang hielden we het niet vol – het was nog heter dan de dagen ervoor – dus met alleen een enkelbandje en armbandje weer terug naar de nagels.
Toen die eindelijk gedaan waren, was het tegen 14.00 en ik moest nog zoveel doen! Ik wilde nog een bananen shake bij het guesthouse drinken, foto’s maken op de lokale markt, naar het huis van Loung Ung en het cadeautje wat ik eerder had besteld, moest ik nog ophalen. Dat allemaal voor half 4 want ik wilde nog douchen en een beetje relaxen voor we om half 5 opgehaald zouden worden. De foto’s waren het minst belangrijk dus besloten we om die te skippen. Snel heb ik mijn shake naar binnen gewerkt, camera gepakt en ben naar mijn tuktuk man gegaan die het huis voor me gezocht heeft. Hij wist om welke theater het ging en welke straat het was. In de tuktuk kon ik voor het eerst die dag, even ontspannen (op de massage na dan) en drong het tot me door dat dit één van mijn laatste tuktuk ritjes door de stad is. Zo vreemd is dat, je raakt er echt aan gewend.
Eenmaal bij het theater stapte de chauffeur uit om verschillende omwonenden te vragen naar het huis. Allemaal wezen ze hoopvol de juiste richting op, maar puntje bij paaltje bleek niemand echt te weten waar ze gewoon heeft. Omdat de huizen van niemand waren toen men weer in de stad kon wonen, kon iedereen letterlijk een huis uitkiezen, als het nog leeg stond. Niemand weet dus ook wie de eerdere eigenaren waren. Ik heb maar een foto gemaakt van alle huizen tegenover het theater, dan weet ik in ieder geval waar het ongeveer was. Ik vind het wel jammer dat niemand er iets over weet. Ik had het idee dat er wel veel meer toeristen zouden zijn die naar het huis op zoek zijn geweest, helaas! Op de terugweg langs het winkeltje om mijn cadeautje op te halen en dan stond er voor mij niets anders meer op het programma dan douchen en omkleden. Wat is zo’n dag snel gegaan!
Op Iris na, was iedereen van de groep er nog en zouden wij als eersten vertrekken. Toen we met de koffers beneden kwamen, zat iedereen er al en drong het ineens goed tot me door dat wij afscheid zouden gaan nemen van de groep, het guesthouse, de straat, de stad en het land. En ineens was daar ons vervoer. Na afscheid van iedereen te hebben genomen, kwamen in de tuktuk wel even wat tranen. Dit was het dan! Maar tegelijkertijd bracht het me ook wel weer een fijn gevoel, ik ga Pim weer zien…
Op het vliegveld bleek dat we vertraging hadden, wat uiteindelijk uitliep tot een uur. We hadden best trek en aangezien we nog wilden genieten van een laatste Aziatische maaltijd, bestelden Chloë en ik “Chicken Fried Rice”. Elianne en Ruby namen een sandwhich. We hadden natuurlijk kunnen verwachten dat dit niet goed zou gaan, en ja hoor! Chicken Fried Rice werd French Fries. Daar hadden we nou juist géén trek in! En ze waren nog vies ook… Daar baalde ik van zeg!
Eindelijk het vliegtuig in voor de eerste drie kwartier naar Ho Chi Minh. Daar hebben we gewacht bij de Burger King, zoals op de heenweg. Hier vlogen we na een kwartier vertraging de lucht in, klaar voor het lange stuk naar Frankfurt. Ruby nam al snel haar pilletje in en viel al snel in een diepe slaap, Chloë en ik hebben samen The Lucky One gekeken, mooie film! Eigenlijk hadden we in ons enthousiasme afgesproken om heel de reis een filmmarathon te houden, maar na de eerste film hadden we al geen zin meer. Ook het filmaanbod was niet echt aantrekkelijk. Ook wij een pilletje genomen en proberen te slapen. Ik ben af en toe weggeweest maar of ik nou echt geslapen heb? Geen idee! In ieder geval was het al snel tijd om te landen.
Wat een kou!! Dit is even iets anders dan we de afgelopen weken gewend waren. Bah! Snel naar binnen en neergeploft in een lekkere ligstoel. Na een half uurtje zijn we gaan lopen, op zoek naar wat winkels. Daar hebben we even een geurtje opgespoten – van die lange reis ga je niet bepaald lekkerder ruiken – en heb ik mijn fles Disaronno en 43 gekocht (niet allebei voor mij hoor). Vervolgens zijn we weer ergens neergestreken en heb ik in mijn boek gelezen tot het tijd was om naar de gate te gaan. Ik werd nog even van top tot teen gefouilleerd en ook mijn tas moest open gemaakt worden. Daar zaten die flessen drank in, ik had de caissière verkeerd begrepen toen ze zei dat de flessen niet uit de plastic zak mochten. Ik mocht ze dus ook niet in een andere tas doen…
Eenmaal in het vliegtuig begon Chloë wel wat zenuwachtig te worden, ik had nog nergens last van. Het idee dat ik Pim straks weer zou zien, maakte me wel blij, maar niet zenuwachtig. Eerder die week had hij verteld dat hij op Schiphol een verrassing voor me had, iets wat ik totaal niet zou verwachten. Daar was ik meer mee bezig: wat is die verrassing?
Pas op het moment dat we richting de bagageband liepen, werd ik ook wat zenuwachtiger. We hadden uitvoerig besproken wie wel en niet zou gaan huilen bij het weerzien van hun vriend en familie. Toen ik Pim achter het glas zag staan, kon ik alleen maar lachen! Wat fijn! En mijn moeder, Cora en Daisy stonden er! Dat was dus de verrassing, mijn lieve vriendinnetje was mee! Helaas duurde het nog een tijd voor de koffers kwamen en intussen bleef ik iedereen achter het glas goed in de gaten houden. Eindelijk kwam mijn rode tas de band op. Toen we alle vier onze spullen hadden, vervolgden we onze weg naar buiten… En totaal onverwachts stonden mijn vrienden daar! Ik was sprakeloos en kon mijn ogen niet geloven! Wat een geweldig welkom! Eerst Pim in zijn armen gevlogen, gekust en toen kwamen de tranen. Iedereen had gelijk, ik ben een huiler, haha! Nadat ik iedereen gedag had gezegd, zijn we met z’n allen naar La Place gegaan om wat te eten en te drinken. Wat voelt dat heerlijk, de mensen om je heen die je lief hebt! Hoe gezellig het ook was, het was tijd voor vertrek. Na iedereen gedag te hebben gezegd en bedankt voor de verrassing, stapte ik in de auto en reden we de snelweg op.

Ik keek naar Pim en dacht tevreden “Ik ga naar huis”…