Studenten aan het strand

Lieve lezers,

Mijn vorige blog eindigde bij de Khmer BBQ, de avond voor ons vertrek naar Sihanoukville. Lekker op tijd wakker geworden met gigantisch veel muggenbulten. Chloë wees me erop dat Ruby antiprik had op het nachtkastje. Toen ik iedere bult (ongeveer 10 in totaal) had ingesmeerd zei Chloë ineens: “Ruby heeft ook zalf voor krentenbaard he?!”, waarop ik reageerde: “Dat is toch zeker niet deze tube?” Dat was het dus wel! We lagen helemaal in een deuk, snel alles eraf gehaald en alle bultjes opnieuw met de juiste zalf ingesmeerd. Toen was het tijd om te ontbijten en de bus in te stappen. Op naar de kust! Yes!

Om het gewicht in mijn tas (die we steeds op een neer moeten sjouwen naar een kamer) iets te verlichten, besloot ik mijn Nikes maar achter te laten. De jungle tocht heeft ze niet echt goed gedaan – zool eraf en heel vies van al het vuil en zweet – en ze zijn na al die jaren dansen en Zumba ook wel uitgedragen. In een plastic tas op de prullenbak, doei!

De busreis verliep best vlot en ik zag een heel nieuw landschap waarvan ik dacht dat het niet bestond in Cambodja: een berglandschap! Een stuk groener en mooier allemaal. Vanaf het busstation waren we binnen 3 minuten bij ons guesthouse, waardoor we dus veel te veel geld voor de tuktuk betaald hebben. Het guesthouse ligt erg afgelegen van centrum, heerlijk rustig, heeft relaxte kamers met heerlijke matrassen en uitzicht op zee. We zijn richting het strand gelopen, lekker heuveltje af en wilden was lunchen. We kwamen bij een heel groot restaurant waar in eerste instantie geen bediening te bekennen was. Toen we eindelijk iemand zagen, werden we compleet genegeerd, dus Elsbeth er achteraan om zelf de menukaart maar te vragen. Wat een chagrijnige mensen die daar werken! We hebben heerlijke spring rolls op, daar nog zijn we nog even aan het strand gaan liggen en vervolgens weer terug naar het guesthouse om te douchen en om te kleden.
Met de tuktuk zijn we naar het centrum gegaan. Ook weer iets nieuws: een tuktuk en auto in één. Die hadden we nog niet eerder gezien! We zijn de boulevard bij Serendipity Beach opgegaan en hebben bij een restaurantje aan het water gegeten. Marieke en Lianne kwamen we onderweg tegen dus de Sihanouk groep was weer even compleet (zij zaten namelijk in een ander guesthouse). Ook hier was de bediening en het eten helaas niet helemaal zoals het hoort; het duurde een eeuwigheid voor ik mijn lemon juice kreeg en mijn pizza was veel te klein, plat en vies. Gedurende het eten, kregen we steeds meer het gevoel dat we in een homo-bar zaten. De bediening vertoonde al trekjes, er zaten veel mannelijke stellen en om onze vermoedens nog meer te bevestigen, kwam er een rare man naar onze tafel die ineens een foto van ons wilde maken. Toen wij weigerden, zei hij dat het voor een grap was… Wij konden er niet echt om lachen en de man ging zonder foto weer naar zijn eigen tafel.

Ik moet heel erg wennen aan de mensen hier in Sihanoukville. Er loopt veel raar volk rond; oude Westerse mannetjes die op zoek zijn naar jonge Cambodjaanse meisjes en backpackers die hier jaren geleden zijn gestrand en nooit meer weg zijn gegaan. Ik vind het hier ook moeilijker om ‘nee’ te zeggen tegen proppers. Als je tegen Cambodjaanse proppers netjes ‘No thank you’ of in Khmer ‘Arteh Orkun’ zegt, laten ze je vaak gelijk met rust. Nou, dat werkt hier bij die Westerse proppers niet. Die blijven je gewoon achterna lopen, hou ik totaal niet van. Na het eten hebben we nog een klein stukje over de boulevard gelopen en toen zijn weer terug gegaan naar het guesthouse.

De volgende ochtend waren Elsbeth en ik (we delen een kamer) al vroeg wakker, dus zijn we samen gaan ontbijten bij een heel goed tentje in de straat. Ik heb een verse bananen shake op en een flink stuk stokbrood met jam, voor maar $ 1,35! We zijn er wel achter gekomen dat dit ook echt zo’n oude-Westerse-mannen-straat is. Een van die mannen zat om half 9 al dronken aan tafel daar.
Toen de groep weer compleet was, zijn we met z’n allen naar de Orange Supermarket gegaan om wat eten en drinken te kopen en vervolgens zijn de doorgereden naar Otres Beach, dat schijnt een erg mooi strand te zijn. De man die ons de eerste keer van het busstation naar het guesthouse heeft gebracht, weet ons nu natuurlijk wel te vinden dus zodra we een stap buiten het guesthouse zetten, komt hij al aangereden.
Het is een afgelegen strand waar nog een hoop gebouwd wordt. We zijn helemaal naar de rechterhoek gelopen en kwamen bij een verlaten strandtent, met bedjes! Daar hebben we de hele dag heerlijk gelegen. Met Paulien heb ik nog een fotoshoot gedaan, even een paar mooie foto’s gemaakt voor onze mannen thuis. Later bleek dat het niet alleen voor onze eigen mannen was, een man in de bosjes bij de rotsen vond ons ook wel erg interessant en schijnt zichzelf wel goed vermaakt te hebben, bah! Hij had ook wel een oogje op Ruby, die lekker in haar eentje op een rots lag te zonnen.
Met Paulien, Ellen en Elsbeth ben ik de berg op gegaan om te kijken of we ergens op de rotsen bij het water konden komen. Dat lukte! Met mijn camera veilig in het hoesje, wilden we het water in om terug te zwemmen. We kwamen lang een groepje Cambodjaase jongens en blijkbaar zag het er nogal grappig uit toen we het water ingingen want we werden flink uitgelachen. Het ging ook niet echt makkelijk; de rotsen waren glad en de zee was best ruig. Met een beetje schuiven, glijden en springen is het ons gelukkig toch gelukt.
Toen we terugkwamen bleek dat die jongen nog steeds niet gestopt was met kijken. Op een gegeven moment werd het zo erg dat hij seksbewegingen ging maken en steeds met zijn hand in zijn broek zat. Elsbeth werd zo boos en heeft hem met gebaren weggejaagd, zo mooi hoe ze achter hem aanliep en hem de rotsen op joeg. Jammer voor hem stonden zijn slippers helemaal aan de andere kant van het strand, waardoor hij langs ons allemaal heen moest lopen. Met hangende pootje, ging hij er vandoor.
Tegen het eind van de middag hebben de we onze trouwe tuktuk chauffeur gebeld die ons over een half uur op moest/zou komen halen. 45 minuten later hebben we maar weer gebeld en toen bleek dat hij nog moest gaan rijden. Tijd is hier echt totaal niet belangrijk…

Bij guesthouse hebben we nog even lekker zitten chillen, onze foto's bekeken, gedoucht en vervolgens zijn we in de buurt wat gaan eten. Ik heb een heerlijke pizza op en met Elianne een brownie als nagerecht gedeeld. Was goed te doen! Af en toe kwam er een oude man of een jong Cambodjaans meisje in een veel te kort rokje of broekje, die bij ons restaurant de trap op ging. We waren allemaal wel nieuwsgierig wat zich daar boven afspeelt, maar we durfden niet te gaan kijken. Het scheelt wel dat de mannen hier allemaal op die Cambodjaanse meisjes vallen, wij hoeven ons nergens zorgen om te maken. We zijn deze avond lekker op tijd naar bed gegaan. Van niks doen word je ook erg moe!

Zaterdagochtend hebben we met zijn allen bij dat tentje van gisteren ontbeten en weer zat diezelfde dronken man er, met al een stuk of 10 lege blikjes bier naar hem op de grond. Bij de supermarkt hebben we vervolgens water gekocht voor op het strand. Wij hadden geen kleingeld meer dus moesten we 0,50 betalen met 10 en 5 dollar. De verkoper vond dat blijkbaar grappig want hij zat steeds te grinniken en wij snapten er niets van.

We zijn vandaag naar Serendipity Beach gegaan, waar heel het strand vol stond met bedjes. We konden daar de hele dag gratis op liggen, maar moesten dan wel een drankje nemen. Heerlijk, eerste rij, direct aan het water. Ook hier weer een veel te lui dagje gehad, maar daar kwamen we natuurlijk ook voor! Een vrouw die massages deed en onthaart, kwam bij me zitten, voelde aan mijn benen en vond het wel erg nodig om wat haartjes weg te halen. Dat was ik zelf al van plan om te doen, veilig met mijn eigen scheermesje onder de douche, maar ze kon het niet laten en stok er ineens een paar haartjes uit. Dat deed zeer! “Nee, echt niet mevrouw, bedankt!”

Tussen de middag een lekkere banana chocolate pancake besteld en heerlijk gezwommen. Omdat gisteren nogal een heftig dagje zon was, wilde ik vandaag was meer in de schaduw blijven. Voor de hitte maakt het echt niet uit helaas. Met Chloe ben ik even langs strand gelopen, en toen we het water in wilden, bleek dat we onze zonnebril en beschermhoes van mijn camera nog hadden, lekker slim! Deze hebben we in een kartonnen doos op het strand gelegd zodat we die goed in de gaten konden houden. Ook hier weer een paar leuke foto’s gemaakt en veel gelachen. Op een gegeven moment zag ik kinderen richting onze spullen lopen. Ineens gingen ze rennen en ik riep hard 'Heeeeey!' Chloe rende als een speer het water uit. De kinderen schrokken en bleven sorry zeggen, dat was nou ook weer niet de bedoeling…

Ook vandaag hebben we weer lekker gedoucht (wordt het al saai?) en zijn we weer bij ons in het straatje gaan eten. Niet normaal voor wat voor bedrag je hier kunt avondeten: $ 2,50! Ik heb een Fried Chicken Steak with French Fries op. Hmmm! Daarna richting centrum om informatie over Koh Rong te verzamelen. Rabbit Island stond voor de ena laatste week op de planning maar we hebben gehoord dat Koh Ronh (Monkey Island) veel mooier is. Daarna hebben we een cocktail aan het strand gedronken. Ik had een Kallyan (Amaretto, Cointreau, Orange Juice en Grenadine), die was echt zo lekker! Daarna hebben we ons over laten halen om naar JJ's te gaan, een bar aan de boulevard. We hadden zoveel flyers gekregen dat we niet wisten welke we moesten kiezen. Na een smerig welkomst shotje zijn we maar aan het bier gegaan. Het was echt een geweldige, gekke avond, met veel gekke mensen.

We hebben geplast op de meest vieze toiletten en zijn om kwart over 3 meegelopen naar Lianne’guesthouse om haar veilig af te zetten. In eerste instantie vond ze dat helemaal niet nodig maar toen we op een rustiger stuk onbelichte straat liepen, werd Elsbeth haast van haar camera beroofd. Een scooter kwam hard lang en probeerde haar tasje van haar schouder te rukken. Na Lianne te hebben teruggebracht moesten we nog een stukje over een verlaten paadje lopen (gelukkig waren we met een grote groep) voor we bij de tuktuks kwamen. We vonden de tuktuks allemaal te duur, voor 1 dollar per persoon wilden we niet meerijden en zijn we doorgelopen. Helaas hadden we om half 4 ’s nachts nou niet echt de luxepositie om een willekeurige tuktuk te pakken (er was niemand meer) dus zijn we achterop de motor teruggegaan… Voor 1 dollar per persoon! Ik zat samen met Chloë op een motor, hier kun je er wel met zijn 5en op, en zijn in super tempo naar het guesthouse gebracht. Wat was dat een heerlijk ritje!

Zondag maar proberen uit te slapen, wat niet echt gelukt is (het lukt in Nederland niet eens). Wonder boven wonder voelde ik me niet brak. Met Elianne, Els en Paulien ontbeten, best een flink ontbijt: stokbrood jam en een bananen pannenkoek met chocoladesaus! En een bananen shake. Ik zat vol! We hebben in tweetallen scooters gehuurd, ik zat achterop bij Paulien. Even pinnen, tanken en op naar de brug waar we al vanaf aankomt overheen wilden. Die burg loopt naar een soort eiland wat er erg onbewoond uitzag, dus wij waren erg benieuwd wat er wel wat. De brug was helaas afgesloten dus reden we weer terug richting strand. We hebben een drankje bij Lianne en Marieke aan het strand gedaan, die zaten bij een hele mooie tent! Een lief meisje met perfecte verkoopskills maakte een armbandje voor ons en probeerde er vervolgens nog meer te verkopen, dat lukte! We zijn verder gereden en hebben een mooi strand gevonden. Elianne, Ruby, Chloe en ik bleven op strand terwijl de anderen verder gingen rijden. Scooter in zand geparkeerd, handdoek neergelegd… Komt er een gigantische kudde koeien aanlopen over het strand. Precies op het veldje achter ons bleven ze staan. Fijn, dachten we! Dat wordt dus niet relaxt zonnen, maar gelukkig liepen ze al snel door.

Onze middag bestond uit zonnen, foto’s maken, zwemmen en zandberichtjes maken. Opeens zagen we een man/jongen bij onze scooters staan dus zonder er bij na te denken riep ik 'Hey! Those are our scooters!' Hij keek me niet begrijpend aan en ging gewoon verder met sleutelen. Dus ik herhaal mezelf nog een keer, bleek uiteindelijk dat hij die van hem tussen de onze had gezet, wat wij vanaf het strand niet konden zien! Oeps, sorry!

Eind van de middag zijn we weer terug gegaan naar de strandtent bij Lianne en Marieke. Daar stond een Lemon Pie op de kaart die ik niet kon negeren… Achteraf misschien beter wel kunnen doen want zo lekker was hij niet. En natuurlijk mocht ook hier de banana shake niet ontbreken, niet normaal hoeveel bananen shakes ik hier drink! Die ga ik straks echt missen. Gelukkig heb ik gezien hoe ze gemaakt worden dus dat wordt thuis mijn blender tevoorschijn halen en shaken maar!
Naast deze overheerlijke shake is er nog een drankje dat ik erg ga missen: Fresh Lemon Juice. Dat is zo’n verfrissend drankje dat volgens mij helemaal nergens in Nederland echt gemaakt wordt, nog iets om te oefenen dus.
Maar goed, we waren dus bij die strandtent en konden eindelijk de zon zien ondergaan in de zee. Natuurlijk moest ik daar ook ongeveer 1000 foto’s van maken. Wat een werk was dat zeg, al die foto’s uitzoeken. Heb ik tussen de blogs en mijn project door gedaan…
We hebben daar ook ’s avonds gegeten,

Els en Faryal stonden bij het guesthouse op ons te wachten dus daar was even een miscommunicatie.
en toen zijn we met z’n allen op de scooter, in het donker, terug naar het guesthouse gereden. Lekker gedoucht, omgekleed en weer terug richting het strand voor die heerlijke Amaretto cocktails.

Omdat het de avond daarvoor zo gezellig was geweest, wilden we weer naar JJ’s. Een Nederlandse jongen die daar werkte vertelde me dat het op zondag minstens net zo gezellig als zaterdag. Gelogen! We kwamen daar en er waren bijna alleen maar vieze oude mannetjes met die jonge meiden die zich heel overdreven sexy gedroegen. Niemand had ook echt zin om te drinken dus de sfeer ontbrak ook een beetje. We hebben even gedanst en dat was op zich wel leuk, maar ik baalde wel een beetje dat deze avond niet was als we hoopten. Soms moet je leuke herinneringen/gebeurtenissen niet willen evenaren. Om half 2 waren we weer terug in het guesthouse. Ik heb nog even Ice Age met Paulien gekeken (meer gekletst eigenlijk) en toen ben ik lekker gaan slapen.
De volgende ochtend heb ik met Elianne ontbeten, weer net zo’n groot ontbijt als de dag ervoor. Nu met het idee dat er weer een lange busrit aankomt en ik niet nog een Pringles voor $ 2,50 wil kopen net als op de heenweg. Heb me toen een beetje af laten zetten, maar ach, ik had honger, wilde snoepen en heb gewoon net gedaan alsof ieder chipje van goud was. Scooters nog even terug brengen en op weg naar het busstation.
We moesten daar om half 1 zijn. Wij waren daar op aanraden al om 12.00 uur om dus om half 1 in te stappen, vervolgens heel Sihanoukville door te rijden om mensen in te laten stappen en uiteindelijk bijna anderhalf uur later weer op datzelfde busstation te stoppen. Zo slim!
De busreis was lang en chaotisch, we stopten steeds terwijl er niemand in en uit de bus ging. Ik heb lekker in mijn boek ‘After they Killed my Father’ gelezen, hij is bijna uit. Ik moet zeggen dat dit boek me toch meer aangrijpt dan het eerste deel. In het eerste boek wordt heel de Rode Khmer periode beschreven door een meisje. Het geeft heel goed weer wat voor gruwelijkheden zich in die periode hebben afgespeeld en ik heb ook vaak genoeg een moment gehad waarop het extra tot me doordrong wat de mensen hier meegemaakt hebben, maar er kwamen in het boek niet heel veel emoties voor, behalve woede. In het vervolg wordt wel heel duidelijk beschreven hoe Loung (schrijfster) zich voelt gedurende alle jaren na de Rode Khmer. Vooral hoe twee eens zo hechte levens (zussen) allebei zo’n ander leven leiden en hoe verschillend ze daar mee omgaan… Ik heb af en toe met tranen in mijn ogen in de bus gezeten. Toch ben ik heel blij dat ik de boeken gelezen heb en ik zou het geïnteresseerden zeker aanraden om het te lezen.

Inmiddels staan we in een gigantische file, net aan de rand van Phnom Penh. Het is einde werktijd en de textielfabriek in de buurt stroomt leeg met scooters, auto’s en fietsen. Elsbeth is aan de praat geraakt met een Cambodjaan die toevallig een boot verhuurt, ideaal voor vervoer naar Koh Rong! Els heeft een paar weken op het platteland gezeten en heeft een aardig woordje Khmer geleerd. Zo grappig hoe makkelijk ze contact legt met de lokale bevolking en net doet alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dan een blanke vrouw Khmer spreekt. We blijven erom lachen!

Eenmaal (eindelijk) aangekomen bij het guesthouse, heb ik daar maar iets gegeten. Voor het eerst sinds 5 weken ‘thuis’ eten. De patat was echt vies, volgens mij is het frituurvet nog nooit verschoond maar de kip die ik had was heerlijk. Toch de overige tijd dat ik hier ben maar uit eten. Na het eten nog even haasten voor Sinterklaasavond. Mijn cadeautjes moeten nog ingepakt worden en aangezien niemand inpakpapier heeft, is het een handdoek, vastgebonden met een koord van mijn jurkje, geworden. Op weg naar boven kwam ik langs het schoenenrek en wat bleek: mijn Nikes stonden daar! Waarschijnlijk hadden de schoonmaaksters gedacht dat ik ze was vergeten. Ik laat ze maar staan voor het geval ik er nog iemand blij mee kan maken.
We gingen een dobbelspel spelen maar aangezien we met zo’n grote groep waren, duurde het allemaal best lang. Uiteindelijk heb ik mijn eigen cadeau gewonnen. Er waren hele mooie schaaltjes bij maar die waren favoriet bij een paar anderen. Actiepuntje voor mij dus: schaaltjes scoren op de Russian Market!

De volgende dag hadden we een Khmer Fotoshoot. Alle meiden werden opgemakt en aangekleed als Cambodjaanse bruiden en de mannen als een soort Aladin. Ze besteden echt super veel tijd aan ons. Op aanraden van Elianne heb ik een mooie zalmroze korset gekozen. Mijn schoentjes pasten, in tegenstelling tot bijna alle andere meiden. We hadden een leuke fotograaf, hij was enthousiast en maakte steeds grappige geluidjes als hij iets goed of mooi vond. Hij liet mij een soort van op de grond zitten met één been omhoog en mijn handen in een sierlijke pose. Daarna nog een groepsfoto en weer terug naar het guesthouse.
Ik heb mijn make-up lekker laten zitten (op de dikke laag foundation na), ik voelde me eindelijk weer een beetje vrouw na al die weken. De rest van de dag ben ik bij het guesthouse gebleven en heb ik aan school en mijn blog gewerkt.

Woensdag heb ik weer aan project gewerkt en ’s middags ben ik met een paar meiden naar de Russian Market gegaan omdat we weer All Stars moeten kopen. De vorige keer hebben ze mij de verkeerde maat meegegeven dus moest ik even nieuwe halen. Wat een vervelend mens bij die schoenentent zeg! Ze wilde niet onder de 10 dollar zakken en ik wilde er geen 10 dollar voor betalen. De ene helft heeft ze wel gekocht en Elianne en ik zijn bij een ander kraampje gaan kijken, waar we ze uiteindelijk wel voor 10 dollar hebben gekocht. Jammer voor die andere vrouw maar zij had eerder al heel veel winst op ons gemaakt.
De groep is opgesplitst en ik ben met Elianne en Faryal op zoek gegaan naar schaaltjes en andere leuke souvenirs… Ben helemaal geslaagd!

’s Avonds zijn we gaan eten bij een Italiaan die geen pizza’s maakt… De eigenaar begon ineens Nederlands te praten, echt super raar om dat ineens in een restaurant aan de andere kant van de wereld te horen. Bleek dat hij jaren in België gewoond had en nog 5 andere talen sprak. Ik heb een heerlijke pasta bolognese op en stukje barracuda van Chloë. Hij smaakte heerlijk maar ik was blij dat ik geen hele had, Chloë is er behoorlijk ziek van geweest. Nog een toetje met Elianne gedeeld, terug naar het guesthouse en nog een potje Uno gespeeld. Ik heb zo lekker vet verloren ieder potje! Gelukkig heb ik wat spellen en sporten betreft totaal geen drang om te winnen.

De volgende ochtend ben ik er op tijd uit gegaan om met Elianne en Paulien naar de supermarkt te gaan. Tijd voor vers stokbrood en een puddingbroodje. Nog steeds snappen de tuktuk chauffeurs niet dat als je de parkeerplaats van het winkelcentrum OP loopt, je geen tuktuk wilt om ergens anders heen te gaan. Ze blijven het proberen, echt grappig!
Ik heb vandaag veel aan mijn project gewerkt; het personeelshandboek is nu bijna af. Tussendoor heb ik eindelijk maar eens gevraagd waar onze fijne jongen uit de bediening is, die zo plotseling is verdwenen. Het blijkt dat hij vlakbij het vliegveld op school zit en dan fietsen van daar naar het guesthouse te ver was, zodat hij nu een baantje meer in de buurt van school heeft. De meeste studenten werken ’s morgens en gaan ’s middags en/of ’s avonds naar school.
Voor ik het wist, stond Elianne naast me om naar de massage salon te gaan. De tijd was echt supersnel gegaan! Voor 6 dollar hebben we een uur onze nek, rug en schouders laten masseren, heerlijk! De laatste dag in Cambodja gaan we voor 8 dollar nog even een full body massage doen. Lekker ontspannen het vliegtuig in.
’s Avonds hebben we bij Botanic gegeten, daar hebben we de eerste week een keer gegeten en dat was goed bevallen. Ik had een super lekkere Chicken Fried Rice en cheese cake na. Die laatste was helaas niet zo lekker. Tijdens het eten begon ergens boven ons een hele groep mensen keihard te zingen. Dat bleek een toneelgroep te zijn. Sofia en ik wilden wel een kijkje nemen en vroegen of dit mogelijk was. “Maybe not”, was het antwoord. Cambodjanen vinden het heel moeilijk om ‘nee’ te zeggen dus dit was er waarschijnlijk een beleefde variant van.

Vrijdag heb ik met Chloë en Elianne stokbrood gehaald. Het was zo’n zootje in de winkel. Bakken en dozen met producten staan gewoon op de grond en dan niet netjes in een hoekje, gewoon midden in het gangpad. We zagen in zo’n krat donuts liggen die we wel wilden maar omdat die net geteld waren, kregen we ze niet. Ze zijn toch al geteld? We werden een beetje ongemakkelijk aangestaard, zonder een woord of gebaar, waarna het winkelpersoneel gewoon verder ging met het tellen van de producten. Ook ben ik nog steeds op zoek naar chocomelk. In Siem Reap had ik die geproefd en het is zo lekker om af en toe een beetje zuivel binnen te krijgen. Helaas was hij er vandaag ook niet. Lekker ontbeten en daarna weer aan de slag voor het project.
In de middag ben ik wéér naar het winkelcentrum gegaan omdat met Faryal en Chloë voor schoentjes te kijken. Ik wilde ook nog wel nieuwe slippers, ze hebben hier slippers met een klein sleehakje en die lopen volgens mij echt lekker. Ondanks dat bijna alle vrouwen hier in Cambodja op die slippers lopen, heb ik ze niet gevonden bij de winkeltjes, of ze zaten volgeplakt met glitters en Gucci tekens… Ook heb ik eindelijk een piercing gevonden! Een paar weken voor stage heb ik mijn vorige piercing uit mijn oor gehaald (na 6 jaar!) en ik was heel bang dat het gaat dicht zou gaan. Dat was zo als ik deze niet gekocht had.

Ik weet dat het misschien saai klinkt allemaal maar ik moet eerlijk bekennen dat de dagen hier ook steeds langer worden. In het begin is alles nog nieuw en ga je de stad een beetje ontdekken. Nu hebben we bijna alles wel gezien en is het een beetje zoeken naar een goede opvulling van de dag. Tien keer per week naar de marktjes en winkeltjes is ook niet mijn favoriete bezigheid, maar hier moet je wel een beetje. Neemt niet weg dat we het nog steeds gezellig hebben hoor, en ik heb nog genoeg spulletjes die ik wil kopen dus het is niet dat we aan het wanhoop shoppen zijn, gelukkig!

’s Avonds zijn we bij een nieuw restaurantje gaan eten dat Peterhans had gezien. Een tijdje terug hebben we bij zo’n lokaal tentje gegeten waar de bediening echt niet vriendelijk was en ook niets snapte. Dit tentje leek van buiten een beetje op die vorige, alleen zag het er een stuk schoner uit.
De menukaart was super uitgebreid en ook de bediening wist goed hoe het moest. Zij werken met portofoons en bestellingen werden snel gebracht. Het eten was ook nog eens lekker (ik had voor de verandering Chicken Fried Rice) en voor degenen die weten van mijn kikkerliefde, heb ik iets totaal onverwachts gedaan… Kikker gegeten! Francois had die besteld en vroeg of we wilden proeven. Aangezien ik mezelf had voorgenomen om veel te proeven hier, kon ik de kikker niet aan me voorbij laten gaan (hoe zielig ik het ook vond). En het was eigenlijk best lekker! Een bijzondere structuur; heel zacht, een beetje als vis maar met een totaal onbekende, zachte smaak.
Diezelfde avond ben ik nog met Paulien, Ellen, Francois en Peterhans naar Guesthouse 88 geweest. Daar was een soort Reggae avond met een live bandje. Bij binnenkomst merkte je gelijk dat er een hoog backpackers gehalte was, bijna allemaal van die aparte figuren, alternatief gekleed, dreadlocks of andere rare kapsels. De sfeer was superrelaxt en af en toe werd er naast om een blowtje opgestoken. Na een paar drankjes begon het bandje echt te spelen en besloten we naar de dansvloer te gaan. Al snel werd het daar lekker druk (en snikheet), iedereen danste op zijn eigen manier en niemand die op een ander lette. Heerlijk! Aangezien het feest al vroeg begon en niet op middennacht duurde, waren we weer lekker op tijd thuis om nog een goed nachtje door te slapen.

Ook deze ochtend moest ik ontbijten, dus – heel verrassend – zijn we weer stokbrood gaan halen. Met Chloë en Sofia ben ik naar de Blue Dolphin gegaan om aan school te werken, er was weer eens geen internet in het guesthouse. Daar hebben we wel lekker door kunnen werken en zijn we na de lunch met de camera op stap gegaan. Elianne ging nu ook mee. We hadden al begin van de stage afgesproken dat we mooie foto’s van de stad en de bevolking wilden maken, maar nu ineens ging de tijd zo snel en hadden we nog steeds niets gedaan. Eerst zijn we naar een marktje bij ons in de buurt gelopen maar we konden daar ook niet echt lekker fotograferen. Het is toch nog best moeilijk om dan met je camera pal voor zo’n oude man of vrouw te gaan staan voor een close-up foto. Daarna hebben we even aan de boulevard gezeten maar alles en iedereen kwam daar zo hard voorbij gereden, dat we al snel besloten om met de tuktuk naar de Russian Market te gaan. Die markt ligt in een veel ouder deel van de stad dan waar wij verblijven. De tuktuk chauffeur gevraagd om langzaam te rijden en door mooie straten te gaan zodat wij foto’s konden maken. Langzaam nam hij erg letterlijk, maar mooie straten ook. We kwamen door hele nieuwe straten die wij juist niet boeiend vonden. Wij waren op zoek naar de oude, stoffige, vervallen straten die een goed beeld geven van de huidige situatie.
Het fotograferen ging moeilijk omdat de tuktuk toch nog best snel gaat, de mensen bewegen en wij zelf ook niet helemaal stil zitten.
De Russian Market zijn we even rondgelopen en toen heb ik wel oude stoere man op een scooter op de foto gezet, maar verder viel het best tegen. Traditiegetrouw weer een cola bij de KFC gedronken voor we weer terug naar het guesthouse gingen. Dit keer vroegen we de chauffeur (hij heeft op ons gewacht) om door “old streets” te rijden, dat deed hij. Ook zijn we nog even het dak bij de Mall op gegaan om de stad van bovenaf te fotograferen. Zo had ik de stad nog nooit gezien, het was best mooi!

In de avond weer bij een nieuw tentje gegeten, Crazy Gekko en daarna over de boulevard naar de Night Market gelopen. Dat was ook iets wat ik al een tijdje wilde doen. Ik ben deze week dus aardig op weg om mijn to-do lijstje af te werken. En er kwam nog iets bij… De markt zelf was niet boeiend en veel te druk dus al snel gingen we naar huis. Onderweg liep ik langs een kraampje waar ze slangen verkochten en aangezien ik met Elianne de hand had geschud om slang te eten, besloot ik spontaan dat dat dan maar vanavond moest zijn. Francois wilde ook wel mee doen, dus wij met z’n 3en een slang op een stokje gekocht. Bij het guesthouse was het aan mij om de eerste hap te nemen en ondanks dat ik wel kon zien dat hij flink gefrituurd was, was dat beestje niet normaal knapperig en hard. Omdat er geen ingewanden en dergelijke meer in zaten, had ik het idee dat ik alleen de buitenkant aan het eten was. De stank was behoorlijk en de smaak ook! Het smaakte heel erg naar te lang doorgerookte vis of paling, niet echt geweldig. Maar nou denk ik ook wel dat wij een slangetje hadden die daar al heel de dag lekker in het zonnetje had liggen bakken… Vandaar dat ik heb afgesproken om nog een keer een ‘goeie’ slang te proberen. Soms sta ik van mezelf te kijken dat ik dat allemaal maar doe, thuis was ik altijd meer van “wat de boer niet kent, dat vreet ‘ie niet”. Er gaat een wereld voor me open!

De laatste dag voor ons vertrek naar Koh Rong. In tegenstelling tot onze eerste trip naar de kust, was ik de afgelopen dagen veel minder bezig met ons uitstapje naar het eiland. Voor de zoveelste keer met Chloë naar de supermarkt om lekker vers stokbrood te halen en we betrappen onszelf er steeds vaker op dat we ons meer en meer gaan ergeren aan de tuktuk chauffeurs die maar blijven vragen of we een tuktuk willen, en alle andere mensen die zonder te kijken en rekening met anderen houden de weg oprijden, afslaan of oversteken. Ondanks de chaos gaat het hier echt verrassend goed in het verkeer. Waar voetgangers in Nederland continu op moeten letten of er geen ander verkeer aankomt, kunnen zij hier gewoon zonder te kijken oversteken, aangezien motors, tuktuks, scooters en auto’s rekening met hen houden. Zij gaan er vanuit dat wij in hetzelfde tempo dat we naast de straat lopen, oversteken en schatten dan voor zichzelf in hoeveel vaart ze moeten minderen of niet bovenop ons te knallen. Wat dat betreft is het voor ons wel fijn, al denk ik dat ik thuis weer heel erg moet wennen aan alle stoplichten en regels. Nadat we aan school hebben gewerkt, zijn Chloë en ik eind van de middag richting de New Market gegaan. Alle kraampjes gingen al bijna sluiten, waardoor ze veel langer met de prijzen zaten. Voor 3 dollar hebben we allebei een vestje gekocht en voor 10 dollar heb ik zo’n handige rugzak voor Pim gekocht. Ik had er voor de jungletour voor mezelf ook 1 gekocht en ze bevallen erg goed. Voor het eten hadden we bij Mithona afgesproken, een restaurantje waar we al twee keer eerder gegeten hadden, dat was goed bevallen. We wilden niet met de tuktuk maar op de motor. Een paar mannen bleven maar zeuren of we een tuktuk wilden, dus besloten we nog even langs wat kraampjes te lopen. We werden zelfs achtervolgd door een oude man met een cyclo. Dat gaat toch niet passen met z’n 2en in dat ding?!
De meisjes en vrouwen bij de winkeltjes konden niet vriendelijker zijn… De één wilde ons niet eens helpen en was te druk met zichzelf, waarop ik zelf met met een haak de kleding van de bovenste hanger heb gehaald en de tweede zei gewoon “No” toen ik vroeg of ik een blouse mocht bekijken.
Uiteindelijk hebben we toch een motor gevonden die ons wel naar het restaurant wilde brengen. Alleen wist hij blijkbaar niet waar het was, want we gingen helemaal de andere kant op en door de drukte in de stad schoot het voor geen meter op. Na twee keer de weg gevraagd te hebben, kwamen we eindelijk weer op bekend terrein en werden we voor het restaurant afgezet.
Over die avond zal ik maar niet al te veel vertellen, wat er fout kon gaan, is fout gegaan:
- De pizza vegetable was eigenlijk een pizza hawai
- Er was (voor ons) geen pasta, terwijl hij tafeltje naast ons wel pasta na ons kreeg
- Er was pizza besteld en toen na drie kwartier wachten gevraagd werd waar hij bleef, bleek dat er ook geen pizza’s meer waren
- Twee keer een poging gedaan om met iemand te praten, twee keer kwam er niemand om ons te woord te staan
- Na geklaagd te hebben was de enige oplossing dat het meisje zonder pizza een gratis cocktail kreeg en 5% korting op haar gerecht. Wat de andere klachten betrof, moesten we het maar gewoon accepteren.
Echt zo jammer van de avond, terwijl we in eerste instantie wel heel tevreden waren over die tent.

Na het eten zijn we de tassen gaan inpakken en vroeg naar bed gegaan, morgen vertrekt onze bus namelijk om 6.45 uur! De verhalen over het eiland en mijn laatste week Phnom Penh bewaar ik voor mijn laatste blog, aangezien dit ook weer een aardig lang verhaal is geworden… Ik hoop niet dat het jullie gaat vervelen maar ik wil graag alles zo helder mogelijk opschrijven omdat ik dit verhaal ook ga verwerken tot een boekje voor mijzelf.
In ieder geval vind ik het super dat er nog steeds zoveel mensen mijn verhalen lezen en ook nog steeds enthousiast reageren. Bedankt daarvoor!

Tot de laatste blog, en dan… Tot in Nederland!