En nu aan de slag!

Hallo lieve allemaal,

Het is inmiddels weer een tijdje geleden dat mijn spannende avontuur in de jungle ten einde kwam. Nadat de groep toen gesplitst is, ben ik met mijn projectgroep teruggegaan naar Phnom Penh om weer aan ons guesthouse plan te werken. Zoals ik al eerder schreef, zullen deze dagen minder indrukwekkend zijn dan die van eerste blogs, maar ik wil toch een goed beeld schetsen van mijn hele periode in Cambodja.

Bij aankomst in ons guesthouse, bleek dat niet iedereen zijn eigen kamer weer in kon. Dit was al een keer eerder fout gegaan en we dachten het nu wel duidelijk afgesproken te hebben. Chloë, Ruby en ik hadden voor 1 nacht een grote 3 persoonskamer. In eerste instantie zou je denken dat dat goed is, aangezien we me zijn 3én zijn. Helaas had het middelste bed (waar ik op lag) een vreselijk matras (de veren staken in mijn rug), de ventilator maakte mega veel herrie en het stonk er naar zeik.
Eerst maar even opfrissen en een hapje eten. We zijn nu met 7 meiden en 1 man, François. Het is zo grappig want iedere keer als we ergens met zijn allen naartoe gaan, zijn er mannen die helemaal verbaasd zijn van onze groepssamenstelling. Wat doet 1 man bij al die vrouwen? Hoe zit dat? En wij maar lachen natuurlijk, en François geniet er zelf ook lekker van!

De eerste ochtend werden we weer vroeg gewekt door de werkende mannen direct naast ons raampje. Geen uitslapen dus voor ons… We hebben deze dag nog erg rustig aan gedaan. Het is zo vreemd om dan ineens weer aan je project te moeten werken, dat we onszelf daar nog niet echt toe konden zetten. Dat werd dus een bezoekje aan de Lucky Supermarket om verse broodjes voor de lunch te halen en nog wat andere (gezonde) snacks. Vervolgens zijn we naar The Blue Dolphin Restaurant gegaan, waar ik aan mijn jungle blog heb gewerkt en even al mijn foto’s heb bekeken, ik heb er al weer veel te veel gemaakt…
Uit het niets, kwam er weer een berg regen uit de lucht vallen en in no time stonk de hele straat naar rotte vis. Alsof we nog nooit regen gezien hadden, stoven Chloë en ik naar buiten (wel overdekt) om foto’s te maken en te filmen. Een oudere man vond dat blijkbaar leuk, maakte een foto van ons en bood aan die te mailen. ‘Geef liever maar je geheugenkaartje zodat ik de foto kan overnemen’, dacht ik. Dat was ook goed, maar hij verzekerde me wel even dat ik niet moest knippen/plakken maar kopiëren/plakken.
Toen het weer droog was, zijn we terug gegaan naar het guesthouse en konden we verhuizen naar onze nieuwe kamer. Vanaf vandaag slaap ik bij Chloë en Ruby op de kamer want mijn kamergenootje Iris werkt aan een ander project op het platteland. Na alle spullen (voor zo ver er ruimte was) een plekje te hebben gegeven, hebben we nog even op de kamer gezeten voordat het tijd was om te eten. We delen 2 tweepersoonsbedden en om iedereen een beetje te verwennen, ruilen we om de 2 nachten van bed/plaats zodat we allemaal een keer alleen liggen. Verder hebben we een koelkastje op de kamer, een redelijk grote kast (had ik nog niet eerder gehad) zodat ik eindelijk mijn spullen uit die muffe tas kan halen en een douche met cabine, echte luxe!
Peterhans, onze begeleider, zou zich die avond bij ons voegen en toen we net bij The Blue Dolphin besteld hadden, kwam hij aan. Het is toch wel apart dat hij er dan ineens is maar we hadden in Nederland allemaal al kennis met elkaar gemaakt dus ongemakkelijk was het niet.

De volgende dag ben ik samen met Chloë naar de Lucky Supermarket geweest en hebben we een heerlijk puddingbroodje gegeten. Die zijn hier dus bijna net zo lekker als in Nederland. Ik ben zo blij dat ik twee pakken vruchtenhagel heb meegenomen, niet dat ik daar écht niet zonder kan, maar voor de afwisseling. Na een lekker stokbrood vruchtenhagel ontbijtje hebben we aan de opdrachten gewerkt. Aangezien het hier nagenoeg onmogelijk is om een hele werkdag te vullen, proberen we in ieder geval tot een uurtje of 2 productief bezig te zijn. Wat we de rest van de middag hebben gedaan, ben ik vergeten. Ik weet nog wel dat we ’s avonds in het verkoelde, overdekte winkelcentrum bij de BBQ Chicken hebben gegeten. Voor het eerst een echt fastfootrestaurant! In tegenstelling tot de McDonalds en de Burger King bij ons, in hier wel gewoon bediening, wat helaas niet betekent dat het ook goed gaat… Ik ben er inmiddels achter dat het niet uitmaakt of we in een Westers of in een Khmer restaurant eten, er gaat altijd iets fout! Maar ook daar wen je aan. Op de weg terug vonden we een ijskraam waar ze heerlijk softijs verkopen en ondanks dat we al best vol zaten, konden we de verleiding niet weerstaan. Eén vette bol donker chocolade-ijs en één vanille, jummmmmmmm!

Omdat we het vorige weekend de jungle tour hadden, was dit weekend geen vrij weekend. Ik heb dus weer aan mijn opdrachten gewerkt. Het is hier niet zo makkelijk om geconcentreerd aan je werk te blijven. Je wordt afgeleid door alles wat er om je heen gebeurt. Eigenlijk heb ik thuis altijd precies hetzelfde probleem maar met de hitte die hier is, wordt het helemaal onmogelijk. Tussen de opdrachten door ben ik dus bezig met mijn blogs, foto’s en Facebook. Eigenlijk probeer ik tussen mijn blogs, foto’s en Facebook door, een beetje aan de opdrachten te werken… Het lukt aardig hoor! Tegen lunchtijd hebben we een poging gewaagd om het bakkertje te zoeken waar de andere meiden het eerder over hadden. Schijnt om de hoek te zijn dus dat scheelt weer een flink stukje lopen naar de supermarkt. Ook hebben we niet altijd zin om bij het guesthouse te eten. Ons lieve jongetje bij de bediening is opeens vertrokken; toen wij terugkwamen van de jungle tour, stond hij net op het punt om naar school te gaan. Toen dacht ik nog dat hij net als veel andere studenten ’s morgens een baantje heeft en ’s middags naar school gaat. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en hij is niet meer op komen dagen. In plaats daarvan hebben we nu een nieuw ventje die er niet zo veel van snapt. Hij verstaat onze “Lemon Juice”, “Baguette no jam” en “Mango shake” bijvoorbeeld niet, begrijpt onze gebaren niet en vindt het kijken naar de Cambodjaanse TMF leuker dan ons bedienen.
Terug naar het bakkertje! Er was ons gezegd dat we alleen maar linksaf en weer links moesten dus zo moeilijk kon het niet zijn. Wel dus! We zijn alle mogelijke straten achter ons guesthouse ingeslagen maar in de verste verte geen bakkertje te vinden. Toen zijn we maar doorgelopen naar de New Market om een sinterklaas cadeautje te zoeken. Ik ben nu voor de helft geslaagd en moet nog terug voor deel 2.
Eenmaal terug in het guesthouse had ik nog even tijd om me voor te bereiden op het interview met Werie. Werie en Peterhans kennen elkaar van eerdere projecten en zij werkt in een guesthouse achter de receptie. Ze heeft best veel ervaring met het hotelwezen dus kan ze mij mooi aan informatie voor mijn personeelshandboek gebruiken.
We gingen bij een tentje eten dat we nog niet kenden maar volgens Werie schijnt het erg lekker te zijn. We hadden om 17:00 uur afgesproken dus besloten we het interview maar daar te doen. Helaas brak er vlak voor vertrek weer een stortbui uit zodat we allemaal met poncho aan op stap moesten, het zag er echt niet uit! We hebben hier als Westerlingen al aardig wat bekijks, maar dit maakte het er niet beter op… Het eten was heerlijk en ik heb de hele tijd met Peterhans en Werie aan tafel gezeten. Het is best interessant om te horen hoe bedoelde zaken hier geregeld zijn, vergeleken met Nederland. Als een medewerker bijvoorbeeld een dag ziek is, krijgt hij niet doorbetaald. Zijn/haar collega’s moeten zijn dienst opvangen en werken dus gedwongen allebei een halve dag extra, zonder dat zij hiervoor betaald worden! Voor vakantiedagen zijn er dan wel weer bepaalde regelingen, zij hebben per jaar 14 verlofdagen die ze maximaal 3 maanden mee mogen nemen in het nieuwe jaar. Dagen sparen voor een lange vakantie zit er dus niet in. Bij zwangerschap krijgen de vrouwen dan weer wel 3 maanden verlof waarvoor 50% van het loon betaald wordt. Bij langdurige ziekte zijn is er helemaal geen financiële steun, behalve een soort vergoeding voor dokters- en ziekenhuisbezoeken, indien dit schriftelijk bewezen kan worden. Mensen hier zijn helemaal afhankelijk van hun familie voor wat betreft zorg.

Zondag heb ik ook weer aan mijn opdrachten gewerkt. Naast het personeelshandboek, maak ik ook de functieprofielen voor alle functies binnen het guesthouse en aan de hand daarvan, stel ik een korte lijst op van belangrijkste functiekenmerken waarop sollicitanten getest worden. Een sollicitatiegesprek voor een medewerker bediening verloopt nu meestal zo:

“Kun jij deze menukaart aan mij voorlezen?”
“Ja hoor,” en de menukaart wordt voorgelezen.
“Goed, dit spreek je zo uit en dit spreek je zo uit,” verbetert de werkgever. “Laat maar horen of je dat kunt.”
Sollicitant leest deze zinnen nogmaals voor.
“Ja goed gedaan, je bent aangenomen.”

Op die manier gaan wij natuurlijk niet het beste personeel aannemen. Aan mij dus om een goede sollicitatieprocedure op te stellen.
Toen ik weer genoeg gedaan had, heb ik met Paulien een poging gewaagd om het bakkertje te vinden. Dit keer zijn we toch ook maar naar rechts gelopen en ja hoor! Gevonden. Twee bakkers zelfs, één wat duurdere met exclusieve broodjes en taarten en één simpele waar ze stokbrood en een paar andere dingen verkochten. Een broodje voor 700 riel! Dat is € 0,17! Op de terugweg viel mijn oog per ongeluk op iets waar mijn oog beter niet op had kunnen vallen: een vieze man met zijn piemel uit zijn broek. In eerste instantie dacht ik “wat heeft hij nou bij zijn kruis?” maar dat bleek dus zijn eikel te zijn die door een gat stak… En bedankt! Ik moet het natuurlijk wel even met Paulien delen, die daar ook helemaal niet blij mee was.
Om de dag te vullen, en omdat we nog meer All Stars wilden kopen (mijn zusjes hebben ook hun wensen) zijn we met zijn allen naar de Russian Market gegaan. Het eerste wat ik daar zag, waren de waaiers die ik in Siem Reap gekocht had. Tijdens die jungle tour ben ik de mijne kwijtgeraakt. Snel een nieuwe kopen (hij was nog goedkoper ook) want die heb je op de markt wel echt nodig, wat is het hier snikheet!! Eenmaal bij het schoenenkraampje zijn we als een gek schoenen in alle kleuren en maten gaan bestellen. Al snel hadden we allemaal meerdere paren en kon het onderhandelen beginnen… Mooi niet dus! Die vrouw was echt niet in voor een potje afdingen en ze wilde niet onder de 10 dollar zakken. Aangezien ik mijn vorige paar voor 8 dollar bij haar had gekocht, gingen wij niet met 10 akkoord. Alle schoenen weer teruggegeven en balend doorgelopen. Er komt nog wel een nieuwe kans. Al snel bleek dat niemand echt open stond voor prijsonderhandeling dus zijn we, na toch een paar souvenirs te hebben gekocht, weer naar huis gegaan. Klinkt gek maar het guesthouse voelt echt een beetje als ons thuis.

’s Avonds zijn we gaan eten bij de Pizza Corner. François was jarig dus hadden we stiekem besloten om zijn eten met z’n allen te betalen. Dat was natuurlijk nog een verrassing.
Natuurlijk verliep ook hier niet alles zoals hoort en Chloë zou Chloë niet zijn, als zij niet weer de ‘gelukkige’ was. De pizza die zij besteld had, was verkeerd doorgegeven want op haar bestelling stond een pizza die bijna 5 euro duurder was. Na dit aangegeven te hebben, kwam de ober melden dat de pizza al in de oven zat en of ze hem toch wilde nemen. Nee, natuurlijk niet. Die was niet besteld en bovendien lustte ze hem ook niet. De volgende optie was een nieuwe pizza maar wel voor het hogere bedrag… Zijn ze helemaal gek geworden!? Uiteindelijk werd het toch in orde gemaakt en kreeg ze het nieuwe bonnetje… meet daarop weer een verkeerde pizza! Toch maar afwachten en gelukkig kwam toch de goede pizza. Naast die pizza had ze ook de saladebar besteld, wat betekent dat je een bakje met salade mag gaan vullen. Het nette bakje dat Chloë had gevuld, viel in het niet bij wat de Cambodjanen zelf in hun even grote bakje schepten: een compleet familiediner! Dat wilde ik ook wel proberen dus terwijl zij van haar pizza genoot, heb ik mijn kunsten met sla, wortel, komkommer en nog veel meer proberen te tonen. Het was een leuke bezigheid en ik werd goed geholpen door een ober.
Tijd voor de rekening. We deelden François mee dat we zijn eten zouden betalen en wat bleek, hij had maar voor 3 dollar gegeten! Haha, zo moeten we dat vaker doen!
Peterhans had voorgesteld om die avond te gaan skaten op het dak van de Shopping Mall. Toen we aankwamen bleek dat het een kleine zaal was met een soort schansen waar jongens allemaal trucs deden. Zo goed zijn wij nou ook weer niet! Toch maar naar binnen gegaan maar helaas (of gelukkig?) gingen ze dicht en mochten we niet meer. Terug naar het guesthouse konden we ook nog niet echt aangezien het wéér keihard aan het regenen was, het leek wel hagel! Dan nog maar weer een ijsje halen, heerlijk! Ik had verwacht dat ik hier een stuk minder zou eten, maar dat valt nog tegen… Een tuktuk besteld en zelfs die kwamen we niet droog in; die twee seconden om in te stappen waren genoeg om ons lekker te doorweken. Het was wel gezellig in de tuktuk en zo konden we eindelijk eens goed zien hoe snel de straten vol liepen met stromend water, de auto’s voorbijgangers natspatten door de grote plassen en hoe verkopers hun goederen onder plastic probeerden droog te houden.
Voor het slapen gaan nog even op Skype gezeten; Pim was in Zuidland en maakte even verbinding zodat ik Sammie, Johan, Sharon, Ro, Lau, Tim en Wendy even via de webcam kon zien, leuk was dat! Dan lijkt de afstand ineens zoveel kleiner.

De volgende dag heb ik verrassend genoeg ook weer aan school gewerkt! Ja, zoals ik al zei, het is nu allemaal even en stuk minder spannend hier…
Wel zijn we vandaag bezig geweest met het regelen van het weekend Sihanoukville, waar we donderdag heen gaan. Dus bus hebben we geboekt dus nu gaat het gebeuren: eindelijk naar het strand! Even weg uit de muffe, stinkende, drukke stad. Kan nu al niet wachten!
’s Middags ben ik met Paulien en Peterhans naar de bibliotheek en het Gemeentehuis gegaan. Voor het eerst naar een Cambodjaans gebouw. Van buiten zien de meeste gebouwen er indrukwekkend uit maar van binnen stelt het niets voor. Het was nog lastig om tussen al die (Engelse en Khmer) boeken te vinden wat ik nodig had. Uiteindelijk hebben we ongeveer een halfuur naast elkaar gezeten – in stilte want we mochten niet praten – om foto’s van belangrijke pagina’s te maken. Bij het Gemeentehuis moesten we een vrouw volgen en stonden we ineens midden in een kantoor. Alle mensen bemoeiden zich met ons en uiteindelijk bleek dat ze ons geen informatie konden geven voordat we een pand gekozen hadden. Wij wilden alleen maar weten wat er geregeld moet worden voor het starten een guesthouse. Helaas, niet gevonden wat we zochten.
’s Avonds hebben we bij een lokaal tentje bij ons om de hoek gegeten. Ik was er al een paar keer langs gelopen en het leek me wel leuk. Helaas snapten ze ook hier niet wat we wilden, ze begrepen hun eigen kaart niet eens! Maar goed, eigenlijk verwachten we hier ook niet meer dat alles zonder slag of stoot gaat. De bediening was totaal niet vriendelijk, er kon geen lachje vanaf. Chloë en ik hadden naast ons gerecht nog een bordje patat besteld maar dat kwam niet. Toen ik ernaar vroeg, keek ze me niet begrijpend aan. “Just fries” is toch niet heel moeilijk? Om haar te helpen wees ik naar het bord van Elianne om patat aan te wijzen en ze leek het te begrijpen. Dat was niet waar, ze kwam na een kwartier terug met het hele gerecht dat Elianne besteld had, ik had immers naar haar bord gewezen…
Uiteindelijk smaakte het goed en hebben we voor 3 dollar p.p. gegeten en gedronken. Pas op het moment dat de baas het geld in handen had, kon er een glimlachje vanaf. Ik vind het best jammer want iedereen vertelde mij van te voren dat de bevolking in Cambodja zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam is, terwijl ik daar tot nu toe nog niet echt veel van gemerkt heb. De taalbarrière is waarschijnlijk enorm maar zelfs al snap je iets niet, is een lachje toch niet te veel gevraagd?

Tijd om onze nagels weer eens te laten doen. Door die jungle tour waren mijn nagels op mijn handen en voeten er echt niet mooier op geworden en ik wilde voor Sihanoukville nog even alles laten doen. Ik was gelukkig nog maar een halve week bezig om Chloë en Ruby zo ver te krijgen om te gaan… Nu hadden we onze handen geschud dus konden we er niet meer onderuit. Deze hele activiteit heeft de hele middag in beslag genomen en we hebben tegelijkertijd een nieuwe vriendin erbij gekregen; een spontane Filipijnse vrouw die hier met haar Amerikaanse man woont en naar eigen zeggen een vrouw van het goede leven is. Man werkt, zij geniet van nagels, massages, kappers en winkelen (doe mij liever maar een baan). Ze wilde ons de stad wel laten zien maar aangezien wij over een paar dagen weggingen en zij ook naar Noorwegen vertrok, ging dat niet lukken. We moesten wel nog even op de foto en Facebook-vrienden worden voor ze weg moest. Gelukkig hebben we hier wel wat vriendelijke mensen ontmoet. Eén van de nagelvrouwen zat te eten en we mochten van alles van haar proeven. Eindelijk zijn we erachter wat er nou in die plastic zakjes zit die iedereen overal heeft hangen. Eerst leek het op urine maar aangezien alle zakjes een rietje bevatten, leek me dat nogal onwaarschijnlijk. Het bleek een soort koude thee. Het smaakte best lekker maar zag er wel echt onsmakelijk uit. Van een lief vrouwtje met een mand vol eten (die ze zo knap op hun hoofd dragen) een brownie gekocht, die smaakte best goed!
Mijn nagels zijn mooi geworden maar iets rozer dan de bedoeling, Chloë’s nagels zijn helemaal niet mooi. Na twee keer iets anders te hebben gevraagd, kreeg ze de derde keer weer totaal iets anders: kerstnagels met glitters! Daar is het nog iets te vroeg voor. Ruby, Faryal en Paulien waren gelukkig wel tevreden.
Na het eten hebben we met zijn allen nog een potje Uno gespeeld, super simpel maar leuk spel, ik heb zelfs een keer gewonnen!

Woensdag was Faryal jarig, ze heeft ons getrakteerd op donuts, die had ik gemist! Daarna had ik een gesprekje met Peterhans over de functies en personeelshandboek. Gelukkig kan ik veel informatie van hem krijgen, hij weet immers hoe hij zijn guesthouse wil runnen straks. Goeie informatie gekregen waar ik weer mee aan de slag kon. Tussen het werken door dwalen mijn gedachten steeds weer af naar de komende dagen in Sihanoukville. Morgen vertrekken we, wat een heerlijk gevoel! Eindelijk mijn bikini, badhandoek en zonnebrand gebruiken… Maar nu eerst nog werken Nina!
Voor de lunch hebben we een poging gedaan om een ABC Bakery te vinden, daar hadden we de eerste week heerlijke broodjes vandaan. Helaas wist de tuktuk chauffeur niet wat we bedoelden dus op een kaartje hebben we ongeveer de locatie aangewezen. Alsof er geen eind aan de rit kwam! We reden zo ver Phnom Penh in, om vervolgens weer te keren, te stoppen, nogmaals de weg te vragen… en ineens was hij daar! EINDELIJK!
Heerlijke broodjes gekocht (ook hier ging het bij de kassa verkeerd, aangezien ze de bestelling van mij en Elianne door elkaar haalden) en weer snel terug naar huis om de honger te stillen.
Vervolgens ben ik nog met Paulien, Ruby en Peterhans naar de Russian Market geweest (ja alweer!) om weer te proberen die All Stars te kopen. Met een grote man aan onze zij, moest dat wel makkelijker gaan. Toen Peterhans ging onderhandelen, hebben wij even een ommetje gemaakt en bij terugkomst vertelde Peterhans blij dat we schoenen voor 8,75 dollar per paar hadden! Perfect! Nog even wat souvenirs en de andere helft van het sinterklaas cadeau gekocht en weer terug naar het guesthouse. Vanwege het waterfestival dat jaarlijks gevierd wordt, was het overal gigantisch druk op de straten. We stonden in een mega file en het schoot voor geen meter op. Het gaf ons wel de tijd om lekker rond te kijken, er is echt genoeg te zien hier.
’s Avonds zijn we gaan eten bij een traditionele Khmer Barbecue. Het leek alleen meer op gourmetten aangezien al het vlees, vis en groenten in een grote pan op vuur werd gezet. Er ging echt onwijs veel boter in, zodat we de smaak van het eten niet eens meer proefden. Traditiegetrouw een biertje erbij gedronken en na het eten werden we nog gezegend met een lekker rijst/kokos goedje. Het is de bedoeling dat je een hand van dat spul in de mond van de rechter buurman gooit. De tafel naast ons vond ons zo interessant en ging ons helpen. Ik kreeg de volle laag van een oma’tje in mijn gezicht. Leuke afsluiting van onze dag!

Ook een leuke afsluiting voor mijn blog denk ik zo, het tripje naar Sikhanoukville bewaar ik voor mijn volgende blog aangezien dat ook lekker uitgebreid zal zijn. Hopelijk hebben jullie ook genoten van deze, wat normalere, ervaringen. Ik verwacht nog twee blog te schrijven hierna, en dan is het al weer tijd om naar huis te gaan. De weken zijn echt voorbij gevlogen! Het is zo’n geweldige ervaring, vooral omdat we het van alle verschillende kanten meemaken: de toerist voor wie alles nog nieuw is, de toerist die op avontuur gaat, de student die werkt in de stad, de toerist die luiert en niets doet en de student die al deze ervaringen voor altijd met zich meedraagt.

Liefs, Nina