Taal- en Cultuurweek (deel 1)
Door: Nina
Blijf op de hoogte en volg Nina
11 November 2012 | Cambodja, Phnom-Penh
Hallo allemaal!
Hier komt mijn volgende verhaal over de taal- en cultuurweek die we hebben gehad maar allereerst wil ik jullie bedanken voor je lieve, leuke en enthousiaste reacties die jullie op mijn blog achterlaten. Ga daar vooral mee door!
De eerste dag van de taal- en cultuurweek (ik noem het voor het gemak TCW) begon met een bezoek aan de Killing Fields “Choeung Ek”. Om half 7 de wekker om op tijd te vertrekken met de tuktuks. Het was nog heerlijk koel rond dat tijdstip. Een reisje met de tuktuk zorgt normaal gesproken al voor een koel windje langs je klamme lijf, dus dit was voor ons extra lekker!
Ik keek erg uit naar het bezoek aan de Killing Fields. Op aanraden heb ik het boek “After they Killed my Father” gelezen wat gaat over een gezin dat met zijn negenen hun leven in Phnom Penh moet verlaten om te vluchten naar het platteland. Wat een ingrijpend boek was dat! Voor iedereen die geïnteresseerd is in geschiedenis, raad ik dit boek zeker aan. De combinatie van het boek en de Killing Fields, heeft deze vreselijke geschiedenis nog echter gemaakt voor me.
Voor degenen die hier weinig of niets van weten, volgt hieronder een klein beetje informatie:
Op 17 april 1975 nam de leider van de communistische partij de Rode Khmer, Pol Pot, Cambodja over en wilde van het land een onafhankelijke, communistische landbouwstaat maken, geheel vrij van economische invloeden van buitenaf. Dit heeft tot 1979 geduurd. Ongeveer een kwart van de bevolking is onder zijn bewind op gruwelijke wijze vermoord. Omdat kogel erg duur waren, werden er vele andere manieren bedacht als alternatief. Dit gebeurde voornamelijk op de Killing Fields, waar er ongeveer 400 van zijn gevonden in Cambodja. Choeung Ek is één van die wereldberoemde velden. In totaal zijn in Choeung Ek 8985 lijken opgegraven.
Bij binnenkomst kregen we allemaal een koptelefoon en een apparaat waarmee we teksten konden luisteren. De route bestond uit 19 punten met bij elk punt een uitleg, verhaal of muziekje. Het is wel bizar dat je daar met een grote groep bent en toch die route een soort van alleen loopt. We komen langs de massagraven waar alle lijken in gedumpt zijn; mannen, vrouwen en kinderen. De reden waarom deze mensen vermoord zijn, is omdat ze uit de stad kwamen, een belangrijke baan bij de overheid hadden, leraar, onderzoeker of dokter waren, of domweg omdat ze een bril droegen en dus intelligent leken. Zelfs mensen met onbeschadigde handen werden vermoord. Iedereen binnen dergelijke groepen, zou een bedreiging voor het regime kunnen vormen en moest dus uitgeroeid worden. Tot aan de wortels toe. Het is zo vreemd om op de plek te lopen waar dit allemaal gebeurd is. Te weten EN te zien wat er zich heeft afgespeeld. De botten en kledingstukken liggen werkelijk nog over de grond verspreid en nog steeds komen er na het regenseizoen beenderen van onder de grond naar de oppervlakte.
Wat het meeste indruk op mij gemaakt heeft, was de kinderboom. Het is te gruwelijk voor woorden. Baby’tjes werden bij hun benen vastgepakt en met hun hoofd tegen de boom geslagen tot de dood waren. Pol Pot was bang dat deze kinderen later wraak zouden nemen en wilde dat 100% uitsluiten. Tijdens deze gruwelijke daden werd luid muziek gespeeld zodat men het gegil niet kon horen.
Ook de stupa (gebouw met glazen wanden, 17 verdiepingen hoog) waarin alle schedels, beenderen en kleding van de slachtoffers lagen, was erg indrukwekkend.
Na al deze informatie en beelden die ik daar te zien heb gekregen, kun je je nog niet voorstellen dat het werkelijk heeft plaatsgevonden. Op straat is het wel te zien, er zijn bijna geen mensen van boven de 50 jaar…
Vervolgens zijn we naar de Tuol Sleng Gevangenis gegaan. Deze ligt midden in Phnom Penh en was daarvoor een school. Vanuit deze gevangenis werden de mensen naar Choeung Ek gebracht om ze te vermoorden. Binnen het gebouw heb ik de cellen van de gevangenen gezien, eenpersoonscellen of cellen voor grote groepen. Allemaal heel klein en mensonterend. Op grote borden hangen zelfs de foto’s van alle slachtoffers. Deze werden gemaakt om te kunnen controleren of iedereen wel echt dood was. Zoals ik al eerder vertelde, wilden ze geen enkel risico lopen dat er mensen zouden ontsnappen. Ook in deze gevangenis werden mensen gemarteld, de apparaten stonden er nog.
Hoe heftig deze twee plekken ook waren, ze zijn de moeite waard om te zien en ik ben erg blij dat ik die kans heb gekregen.
Na deze intensieve ochtend, hadden we de middag vrij en hebben we genoten van een lunch aan de Tonlé Sap rivier. Deze loopt door/langs Phnom Penh en kruist in de stad ook precies de Mekong rivier. Er kwam een oudere Westers uitziende man langslopen met een heel jong Cambodjaans meisje naast hem. En daarna nog een keer, en daarna zelfs een oudere man met een jonge Cambodjaan. Wat moet je daar nou van denken? We weten allemaal wel dat dat in dit soort landen gebeurd, maar is toch wel even vreemd om met je eigen ogen te zien.
Toen we uitgegeten waren, wilden we weer naar de markt maar niemand had zin om te lopen. We waren met 7 en dat paste net niet in een tuktuk. Dus ik stapte op een paar mannen af om te vragen wat het voor 2 tuktuks kostte. Nadat de prijs was afgesproken, wees hij in de richting van de tuktuks en wij stapten snel in. Bleek dat we in de tuktuk van een andere man waren gestapt, en niet in die van de man waarmee we hadden afgesproken. Helaas!! De pechvogel stond teleurgesteld te kijken hoe wij met zijn concurrent wegreden, echt heel zielig. Maar ja, moet hij maar niet die kant op wijzen!
Op de markt hebben we voor de verandering nog meer van die harem broeken gekocht, ze zitten heerlijk en houden de muggen nog enigszins op afstand (dat doet de Deet namelijk niet echt…). Ook moest ik nog een goede reistas hebben voor de reis naar Siem Reap die de volgende dag zou zijn. Voor 8 dollar een mooie (neppe?) North Face reistas gekocht. Een koopje waar ik veel aan heb gehad!
Voor het eten kregen we onze eerste taalcursus, wat was dat lachen! Met zijn allen in een kring en Sinai, een kennis van Nienke ging ons wat beginners woordjes leren. Om de beurt moesten we hem nazeggen en met onze platte uitspraken kwamen er nogal eens vreemde woorden uit. Supergrappig maar wel erg handig. Lekker fanatiek schrijven in onze schriftjes en het natuurlijk 10x fout doen. Echt heel streng was Sinai ook niet dus 4 verschillende versies van 1 woorden waren ‘goed’. Ja… welke is het dan?
Siem Reap
De volgende ochtend vertrokken we met een bus naar Siem Reap. Een reis van 6 tot 8 uur, door een land waar niet echt goede wegen zijn. Gelukkig was de ventilatie goed en was het niet al te warm. Halverwege de reis stopten we voor een lunch en konden we even naar het toilet. Tot dan toe hadden we de hangtoiletten kunnen vermijden maar nu ontkwamen we er niet meer aan. Zo heerlijk hygiënisch, geen wc-papier (gelukkig had ik zelf meegenomen), natte vloer en een emmertje waarmee we “door moesten spoelen”. Weer een ervaring rijker. Gelukkig heb ik tijdens mijn vorige reis in Indonesië geleerd dat je met je gezicht naar de deur moet hurken en niet naar de muur. Dat maakt alles een stuk gemakkelijker…
Wildplassen
Helaas kreeg ik na de stop last van hitte aanvallen en buikpijn. Tijd voor een ORS, dat is smerig! Ik probeerde maar een beetje te slapen en niet al te veel na te denken maar na een tijdje moest ik toch weer naar de wc. Ik naar de chauffeur om te vragen of hij bij een restaurantje kon stoppen voor een toilet. “Hahaha, toilet”, was zijn reactie en hij wees naar de berm. “Fijn”, dacht ik, “ik houd het wel op!” Maar ineens stopte de bus en was ik dus eigenlijk gedwongen om toch te gaan, shit! Bus uit, maar ik was niet de enige en ja, ik wil wel undercover natuurlijk. Gelukkig liep er een smal paadje na een paar bosjes waar ik me mooi kon verstoppen. Helaas kwam ik daar niet zonder mijn been open te halen aan takken met doorns, maar niemand kom me zien. Ik voelde me gelijk weer als in een film, zo’n acteur, op de vlucht voor vijanden, geweldig! Mijn film had in ieder geval een goede afloop, op de schrammen na dan. Ik kon weer rustig en ontspannen de bus in.
Toen we eindelijk aankwamen in Siem Reap, een meer toeristische stad in Cambodja, moesten we eerst naar een parkeerplaats om van daar met de tuktuk naar het guesthouse gebracht te worden. We zagen al wat mannen voor ons uitrennen, richting de parkeerplaats, dat bleken tuktuk chauffeurs te zijn. Bang om zonder vervoer te zitten, hoeven we echt niet te zijn. We stapten die bus uit met al onze tassen, maar de poort werd dichtgedaan. We snapten er niets van, tot iemand uitlegde dat dat nodig was om te voorkomen dat de chauffeurs onze bagage zomaar kon pakken en meenemen. Ik werd al een beetje bang. Nogal afwachtend stonden we – onze tassen goed vasthoudend - met z’n allen op een klutje, te wachten op wat er zou gebeuren als de poort weer openging, als onschuldige diertjes die wachtten tot ze prooi zouden worden van de grote roofdieren buiten, zoiets.
En toen gingen de hekken open! De mannen stormden naar binnen, keken gehaast in het rond en probeerden klanten te vinden. Gelukkig was onze chauffeur van het guesthouse ook aanwezig die ons naar de goede tuktuks leidde. `
Leuk stadje, veel minder druk en heftig dan Phnom Penh. Maar daar ga ik morgen mee verder, anders wordt het echt een boekwerk. Morgen mijn ervaringen bij Angkor Wat, Cultural Village en de Dr. Fish voetmassage…
Slaap lekker!
Hier komt mijn volgende verhaal over de taal- en cultuurweek die we hebben gehad maar allereerst wil ik jullie bedanken voor je lieve, leuke en enthousiaste reacties die jullie op mijn blog achterlaten. Ga daar vooral mee door!
De eerste dag van de taal- en cultuurweek (ik noem het voor het gemak TCW) begon met een bezoek aan de Killing Fields “Choeung Ek”. Om half 7 de wekker om op tijd te vertrekken met de tuktuks. Het was nog heerlijk koel rond dat tijdstip. Een reisje met de tuktuk zorgt normaal gesproken al voor een koel windje langs je klamme lijf, dus dit was voor ons extra lekker!
Ik keek erg uit naar het bezoek aan de Killing Fields. Op aanraden heb ik het boek “After they Killed my Father” gelezen wat gaat over een gezin dat met zijn negenen hun leven in Phnom Penh moet verlaten om te vluchten naar het platteland. Wat een ingrijpend boek was dat! Voor iedereen die geïnteresseerd is in geschiedenis, raad ik dit boek zeker aan. De combinatie van het boek en de Killing Fields, heeft deze vreselijke geschiedenis nog echter gemaakt voor me.
Voor degenen die hier weinig of niets van weten, volgt hieronder een klein beetje informatie:
Op 17 april 1975 nam de leider van de communistische partij de Rode Khmer, Pol Pot, Cambodja over en wilde van het land een onafhankelijke, communistische landbouwstaat maken, geheel vrij van economische invloeden van buitenaf. Dit heeft tot 1979 geduurd. Ongeveer een kwart van de bevolking is onder zijn bewind op gruwelijke wijze vermoord. Omdat kogel erg duur waren, werden er vele andere manieren bedacht als alternatief. Dit gebeurde voornamelijk op de Killing Fields, waar er ongeveer 400 van zijn gevonden in Cambodja. Choeung Ek is één van die wereldberoemde velden. In totaal zijn in Choeung Ek 8985 lijken opgegraven.
Bij binnenkomst kregen we allemaal een koptelefoon en een apparaat waarmee we teksten konden luisteren. De route bestond uit 19 punten met bij elk punt een uitleg, verhaal of muziekje. Het is wel bizar dat je daar met een grote groep bent en toch die route een soort van alleen loopt. We komen langs de massagraven waar alle lijken in gedumpt zijn; mannen, vrouwen en kinderen. De reden waarom deze mensen vermoord zijn, is omdat ze uit de stad kwamen, een belangrijke baan bij de overheid hadden, leraar, onderzoeker of dokter waren, of domweg omdat ze een bril droegen en dus intelligent leken. Zelfs mensen met onbeschadigde handen werden vermoord. Iedereen binnen dergelijke groepen, zou een bedreiging voor het regime kunnen vormen en moest dus uitgeroeid worden. Tot aan de wortels toe. Het is zo vreemd om op de plek te lopen waar dit allemaal gebeurd is. Te weten EN te zien wat er zich heeft afgespeeld. De botten en kledingstukken liggen werkelijk nog over de grond verspreid en nog steeds komen er na het regenseizoen beenderen van onder de grond naar de oppervlakte.
Wat het meeste indruk op mij gemaakt heeft, was de kinderboom. Het is te gruwelijk voor woorden. Baby’tjes werden bij hun benen vastgepakt en met hun hoofd tegen de boom geslagen tot de dood waren. Pol Pot was bang dat deze kinderen later wraak zouden nemen en wilde dat 100% uitsluiten. Tijdens deze gruwelijke daden werd luid muziek gespeeld zodat men het gegil niet kon horen.
Ook de stupa (gebouw met glazen wanden, 17 verdiepingen hoog) waarin alle schedels, beenderen en kleding van de slachtoffers lagen, was erg indrukwekkend.
Na al deze informatie en beelden die ik daar te zien heb gekregen, kun je je nog niet voorstellen dat het werkelijk heeft plaatsgevonden. Op straat is het wel te zien, er zijn bijna geen mensen van boven de 50 jaar…
Vervolgens zijn we naar de Tuol Sleng Gevangenis gegaan. Deze ligt midden in Phnom Penh en was daarvoor een school. Vanuit deze gevangenis werden de mensen naar Choeung Ek gebracht om ze te vermoorden. Binnen het gebouw heb ik de cellen van de gevangenen gezien, eenpersoonscellen of cellen voor grote groepen. Allemaal heel klein en mensonterend. Op grote borden hangen zelfs de foto’s van alle slachtoffers. Deze werden gemaakt om te kunnen controleren of iedereen wel echt dood was. Zoals ik al eerder vertelde, wilden ze geen enkel risico lopen dat er mensen zouden ontsnappen. Ook in deze gevangenis werden mensen gemarteld, de apparaten stonden er nog.
Hoe heftig deze twee plekken ook waren, ze zijn de moeite waard om te zien en ik ben erg blij dat ik die kans heb gekregen.
Na deze intensieve ochtend, hadden we de middag vrij en hebben we genoten van een lunch aan de Tonlé Sap rivier. Deze loopt door/langs Phnom Penh en kruist in de stad ook precies de Mekong rivier. Er kwam een oudere Westers uitziende man langslopen met een heel jong Cambodjaans meisje naast hem. En daarna nog een keer, en daarna zelfs een oudere man met een jonge Cambodjaan. Wat moet je daar nou van denken? We weten allemaal wel dat dat in dit soort landen gebeurd, maar is toch wel even vreemd om met je eigen ogen te zien.
Toen we uitgegeten waren, wilden we weer naar de markt maar niemand had zin om te lopen. We waren met 7 en dat paste net niet in een tuktuk. Dus ik stapte op een paar mannen af om te vragen wat het voor 2 tuktuks kostte. Nadat de prijs was afgesproken, wees hij in de richting van de tuktuks en wij stapten snel in. Bleek dat we in de tuktuk van een andere man waren gestapt, en niet in die van de man waarmee we hadden afgesproken. Helaas!! De pechvogel stond teleurgesteld te kijken hoe wij met zijn concurrent wegreden, echt heel zielig. Maar ja, moet hij maar niet die kant op wijzen!
Op de markt hebben we voor de verandering nog meer van die harem broeken gekocht, ze zitten heerlijk en houden de muggen nog enigszins op afstand (dat doet de Deet namelijk niet echt…). Ook moest ik nog een goede reistas hebben voor de reis naar Siem Reap die de volgende dag zou zijn. Voor 8 dollar een mooie (neppe?) North Face reistas gekocht. Een koopje waar ik veel aan heb gehad!
Voor het eten kregen we onze eerste taalcursus, wat was dat lachen! Met zijn allen in een kring en Sinai, een kennis van Nienke ging ons wat beginners woordjes leren. Om de beurt moesten we hem nazeggen en met onze platte uitspraken kwamen er nogal eens vreemde woorden uit. Supergrappig maar wel erg handig. Lekker fanatiek schrijven in onze schriftjes en het natuurlijk 10x fout doen. Echt heel streng was Sinai ook niet dus 4 verschillende versies van 1 woorden waren ‘goed’. Ja… welke is het dan?
Siem Reap
De volgende ochtend vertrokken we met een bus naar Siem Reap. Een reis van 6 tot 8 uur, door een land waar niet echt goede wegen zijn. Gelukkig was de ventilatie goed en was het niet al te warm. Halverwege de reis stopten we voor een lunch en konden we even naar het toilet. Tot dan toe hadden we de hangtoiletten kunnen vermijden maar nu ontkwamen we er niet meer aan. Zo heerlijk hygiënisch, geen wc-papier (gelukkig had ik zelf meegenomen), natte vloer en een emmertje waarmee we “door moesten spoelen”. Weer een ervaring rijker. Gelukkig heb ik tijdens mijn vorige reis in Indonesië geleerd dat je met je gezicht naar de deur moet hurken en niet naar de muur. Dat maakt alles een stuk gemakkelijker…
Wildplassen
Helaas kreeg ik na de stop last van hitte aanvallen en buikpijn. Tijd voor een ORS, dat is smerig! Ik probeerde maar een beetje te slapen en niet al te veel na te denken maar na een tijdje moest ik toch weer naar de wc. Ik naar de chauffeur om te vragen of hij bij een restaurantje kon stoppen voor een toilet. “Hahaha, toilet”, was zijn reactie en hij wees naar de berm. “Fijn”, dacht ik, “ik houd het wel op!” Maar ineens stopte de bus en was ik dus eigenlijk gedwongen om toch te gaan, shit! Bus uit, maar ik was niet de enige en ja, ik wil wel undercover natuurlijk. Gelukkig liep er een smal paadje na een paar bosjes waar ik me mooi kon verstoppen. Helaas kwam ik daar niet zonder mijn been open te halen aan takken met doorns, maar niemand kom me zien. Ik voelde me gelijk weer als in een film, zo’n acteur, op de vlucht voor vijanden, geweldig! Mijn film had in ieder geval een goede afloop, op de schrammen na dan. Ik kon weer rustig en ontspannen de bus in.
Toen we eindelijk aankwamen in Siem Reap, een meer toeristische stad in Cambodja, moesten we eerst naar een parkeerplaats om van daar met de tuktuk naar het guesthouse gebracht te worden. We zagen al wat mannen voor ons uitrennen, richting de parkeerplaats, dat bleken tuktuk chauffeurs te zijn. Bang om zonder vervoer te zitten, hoeven we echt niet te zijn. We stapten die bus uit met al onze tassen, maar de poort werd dichtgedaan. We snapten er niets van, tot iemand uitlegde dat dat nodig was om te voorkomen dat de chauffeurs onze bagage zomaar kon pakken en meenemen. Ik werd al een beetje bang. Nogal afwachtend stonden we – onze tassen goed vasthoudend - met z’n allen op een klutje, te wachten op wat er zou gebeuren als de poort weer openging, als onschuldige diertjes die wachtten tot ze prooi zouden worden van de grote roofdieren buiten, zoiets.
En toen gingen de hekken open! De mannen stormden naar binnen, keken gehaast in het rond en probeerden klanten te vinden. Gelukkig was onze chauffeur van het guesthouse ook aanwezig die ons naar de goede tuktuks leidde. `
Leuk stadje, veel minder druk en heftig dan Phnom Penh. Maar daar ga ik morgen mee verder, anders wordt het echt een boekwerk. Morgen mijn ervaringen bij Angkor Wat, Cultural Village en de Dr. Fish voetmassage…
Slaap lekker!
-
11 November 2012 - 18:05
Peterhans:
Hangtoiletten en wildparken, al echt ingeburgerd!!! Mooie verhalen en avonturen! Nu weer lekker terug in PP en strakste start van de stage. Veel,plezier alvast en tot volgende week
Peterhans :-) -
11 November 2012 - 18:07
Wendy R:
Zo Nien! Heftig hoor! Maar wel bijzonder om gezien te hebben lijkt me? Ik wacht rustig op de rest van je verhaal! En Dr. Fish? Ik ben jaloers! xxxxx -
11 November 2012 - 18:07
Wendy R:
Zo Nien! Heftig hoor! Maar wel bijzonder om gezien te hebben lijkt me? Ik wacht rustig op de rest van je verhaal! En Dr. Fish? Ik ben jaloers! xxxxx -
11 November 2012 - 18:07
Wendy R:
Zo Nien! Heftig hoor! Maar wel bijzonder om gezien te hebben lijkt me? Ik wacht rustig op de rest van je verhaal! En Dr. Fish? Ik ben jaloers! xxxxx -
11 November 2012 - 19:33
Laura:
Waaauuww nien!! Wat maak je veel mee en wat zie je veel!! Echt super tof!! Zoiets zal je niet snel meer vergeten en zijn mooie herinneringen!! En wat leuk dat je over dat boekt hebt verteld;)..en dat je natuurlijk op die plek bent geweest!! Wel heftig allemaal zeg!!
Nog heeeel veel plezier en geniet van elke dag want je zal vast nog veel meer gaan zien!!
Ik kan me goed voorstellen dat het echt een geweldige reis is!! Kusssjeeeeew -
11 November 2012 - 19:33
Laura:
Waaauuww nien!! Wat maak je veel mee en wat zie je veel!! Echt super tof!! Zoiets zal je niet snel meer vergeten en zijn mooie herinneringen!! En wat leuk dat je over dat boekt hebt verteld;)..en dat je natuurlijk op die plek bent geweest!! Wel heftig allemaal zeg!!
Nog heeeel veel plezier en geniet van elke dag want je zal vast nog veel meer gaan zien!!
Ik kan me goed voorstellen dat het echt een geweldige reis is!! Kusssjeeeeew -
11 November 2012 - 21:13
Lindsey:
Jeetje wat een mooi verhaal weer!! Wat een ervaringen allemaal! Supergaaf!
Het lijkt mij een geweldige, bijzondere reis! En bedankt dat wij allemaal het een beetje mee mogen 'beleven'!
Ik lees je morgen weer! :)
Leuke verhalen schrijven ben je in ieder geval nog niet verleerd!
xxx -
11 November 2012 - 21:27
Lilian:
Wat een geweldige ervaringen allemaal. Zoveel indrukken, zoveel belevenissen... Zoals je het beschrijft, ik zie het allemaal zo voor me. Kijk nu al uit naar je vervolgverhaal! xxx -
11 November 2012 - 22:20
Jasper Piena:
Jeetje heftig hoor!! Ik wist wel iets over de Rode Khmar en de killing fields. Heb de film 'the killing fields' een paar keer gezien maar om daar dan zo te lopen.. Dat stukje over de kinderboom.. dat mensen in staat zijn om zulke gruwelijke dingen te doen.. Lijkt me wel erg indrukwekkend om het zo zelf te zien.
Je hebt weer een mooi stuk geschreven. Je zou een boek moeten schrijven ;) xx -
12 November 2012 - 07:40
Maja:
Hoi Nina, wat doe jij een berg aan ervaringen op! Laat alles rustig op je inwerken en haal al het goede eruit. Liefs Maja -
12 November 2012 - 09:39
An Boot:
Hallo Nina, wat kan jij schrijven;ik vind ht zeer interessanten hans en ik hebben genoten van je verslag. groetjes en kusje van mij. -
12 November 2012 - 13:25
Marlies:
Hoi nien! Wat een belevenissen maak jij mee zeg. Super indrukwekkend, maar ook zeker heel mooi! Blijf vooral doorgaan met zo leuk schrijven, want dan zijn wij er ook een beetje bij!! Geniet elke dag en kan niet wachten op je volgende avontuur! Liefs xx -
12 November 2012 - 20:45
Linda Gr.:
Ha Nien, wat een indrukwekkende ervaringen! Om daar waar het allemaal echt heeft plaatsgevonden rond te lopen, de kinderboom....pffff wat zal dat binnenkomen.
Ik denk dat het nu al een onvergetelijke reis voor jullie is!
Liefs van onsXX -
13 November 2012 - 09:06
Eric:
Wat een ervaring moet dat zijn geweest die Killing Fields.. Goed om te beseffen dat alles wat we hebben niet vanzelfsprekend is!! -
16 November 2012 - 14:32
Joelle:
Zo fijn om je verhalen te lezen, ik had deze over het hoofd gezien, dus nu op mn gemakje zitten lezen.
Wat een ervaringen, maar wat verschrikkelijk over die babyboom, ik werd er gewoon duizelig in mn hoofd van toen ik het zat te lezen, hoe gemeen kunnen mensen zijn. Laten we hopen dat zulke dingen nooit meer zullen gebeuren.
Maar ook wel weer leuk om te lezen hoe je in de berm moet plassen, haha! En als ik zo je andere stukjes lees ik het er echt heel erg warm!
Tot snel, xx
